De ontstaansgeschiedenis van Loud Arriver, het debuutalbum van de band Sonja, is een pijnlijke. De drijvende kracht achter deze band is Melissa Moore, die van 2010 tot 2017 onder het pseudoniem Vis Crom gitarist was bij de Amerikaanse black/thrashmetalband Absu. Daar werd ze zonder scrupules uit de band gegooid toen ze bekend maakte transgender te zijn. Blijkbaar gaan occultisme en het in het blackmetalgenre vaak gepredikte individualisme niet voor iedereen in gelijke mate op. Moore bleef echter niet bij de pakken neerzitten, maar verzamelde twee nieuwe bandleden - bassist Ben Brand (onder andere bekend van Woe) en drummer Grzesiek Czapla (de tourdrummer van Absu en de enige die zijn steun uitsprak voor Moore) om haar project Sonja nieuw leven in te blazen. En voila: in de tweede helft van 2022 ligt het debuut Loud Arriver in de schappen via Cruz del Sur Music.
Qua stijl ligt de muziek op dit album mijlenver af van de venijnige en licht chaotische black/thrashmengelmoes van Absu. In plaats daarvan horen we een prettige mengeling van heavy metal, hardrock, post-punk en gothic, nu eens energiek en opzwepend, dan weer wat onderkoeld en melancholisch. En die combinatie blijkt eigenlijk erg verfrissend te zijn. Loud Arriver staat niet bepaald vol met technische hoogstandjes en de band zal ook geen snelheidsrecords verbreken, maar de acht nummers zitten lekker in elkaar en staan vol catchy melodien die zich in het hoofd nestelen. Op veel momenten rockt Sonja als de neten, maar tegelijkertijd hangt er mede door de echo over de zang van Moore - een gloomy sfeertje over de plaat die buitengewoon intrigerend is. Zo schemeren onder de rockende riffs ook pijn, nihilisme en wanhoop door, als een diepere laag die onder de extraverte buitenkant ligt.
Van de acht composities bevallen het heerlijk rockende Nylon Nights en het druilerige Wanting Me Dead het best. Eerstgenoemde track staat vol hoekige, pronte basriffs en snedige, klassieke heavymetalriffs. Wanting Me Dead klinkt naargeestiger en ademt zelfs de sfeer van The Cure en aanverwante post-punkgroepen, maar ontpopt zich tevens tot absolute oorwurm. Ook Daughter Of The Morning Star kent zon fijn, donker sfeertje, waardoor ik qua riffs en muzikale insteek zelfs aan het oudere werk van Tribulation moet denken. Doordat de nummers over het algemeen kort en puntig zijn, voorkomt Sonja dat de aandacht verslapt.
De muziek van Sonja mag dan niet bijster innovatief zijn, Loud Arriver blijkt wel een album dat bijzonder prettig in het gehoor ligt en een hoge herspeelwaarde heeft. De combinatie van ongecompliceerd rockwerk, diepere onderlagen en schemerige post-punk en gothic-invloeden blijkt goed uit te pakken. Loud Arriver is geen onmisbaar album, maar wel een eerlijk schijfje, dat met liefde in elkaar is gezet. Het zal ongetwijfeld voelen als een catharsis voor Moore. Laten we hopen dat met dit debuut de basis is gelegd voor een mooie carrire onder eigen voorwaarden.
Tracklist:
1. When The Candle Burns Low...
2. Nylon Nights
3. Pink Fog
4. Wanting Me Dead
5. Fuck, Then Die
6. Daughter Of The Morning Star
7. Moans From The Chapel
8. Loud Arriver
