Het Zweedse Avatar dendert lekker door. Inmiddels behoort de formatie rondom Johannes Eckerstr�m tot de subtop in het metallandschap en het lijkt erop dat de band nog niet lang niet uitgegroeid is. Als een clown met vele gezichten brengt Avatar zijn albums uit. Elke plaat verschilt van de ander, waardoor het altijd afwachten is waarmee de groep komt. Waar het in het verleden al ging over zwartgallige toekomstvisies, fictieve verhalen over een uil met een missie en het heilige koninkrijk Avatar Country, houdt de band het nu lekker simpel. De boodschap is ditmaal gericht aan de eigen fanbase en is bedoeld om de voetjes van de vloer te krijgen. Oftewel Dance Devil Dance.

Niet alleen thematisch schiet Avatar verschillende kanten op, ook muzikaal komen de Zweden vaak erg afwisselend voor de dag. Het is dan ook opvallend dat dit keer de lijn van Hunter Gatherer (2021) redelijk wordt doorgetrokken. Dat houdt in dat de logge en zware industri�le kant veelvuldig te horen is en dat het tempo ook vrijwel de gehele plaat hoog ligt, maar ook dat de frivole thematiek grotendeels achterwege blijft. Vooral dat laatst blijft een eigenzinnige keuze, want als Avatar de lijn doorgetrokken had van Feathers & Flesh (2016) en Avatar Country (2018) was de groep waarschijnlijk al doorgestoten naar de eredivisie op de grote festivals.

Gelukkig zegt dat niets over de kwaliteit van de band. Nu de focus minder ligt op de gekkigheid, is er immers meer ruimte over om zich te concentreren op de composities. Net als op de vorige plaat zit dat wel goed, al heeft Dance Devil Dance minder memorabel materiaal dan zijn voorganger. De titeltrack is wat dat betreft representatief voor de rest van het album. Catchy, log, uptempo en met de Avatar-signaturesound. Opvallend zijn ook de referenties aan Iced Earth. Regelmatig komt er in de titelsong een uithaal voorbij die aan Matt Barlow doet denken. Dit komt ook terug in Clouds Dipped In Chrome, terwijl daar ook nog een Gojira-vibe te ontdekken is in de muzikale omlijsting.

Andere tracks die eruit springen zijn het pakkende The Dirt I'm Buried In en Gotta Wanna Riot, dat een vrolijke rocker is. Ook het zware Valley Of Disease overtuigt, net als het energieke Hazmar Suit en Violence No Matter What, een duet met Lzzy Hale (Halestorm). Daartegenover staan wat flauwe tracks als Chimp Mosh Pit, Train en Do You Feel In Control.

Het beste werk van Avatar vind je niet terug op Dance Devil Dance. De Zweden komen wederom met een sprankelende plaat met logge stampers en gaan ditmaal vooral voor speelplezier en zoeken met de nummers de connectie en energie van het live-publiek. Er staan een aantal tracks op die voortreffelijk rocken, maar ook een aantal minder memorabele composities. Het valt vooral op dat Avatar kansen laat liggen op het visuele vlak. Er is thematisch zoveel om de groep heen gebouwd en in het verleden wist Avatar te verrassen met prachtige videoclips, dat het verrassend is dat de groep zich zo presenteert met zulk lelijk artwork en onopvallende video's (met uitzondering van The Dirt I'm Buried In.) Desondanks zal het de zegetocht van de band niet in de weg staan, wellicht alleen vertragen.

Tracklist:
1. Dance Devil Dance
2. Chimp Mosh Pit
3. Valley Of Disease
4. On The Beach
5. Do You Feel In Control
6. Gotta Wanna Riot
7. The Dirt I'm Burred In
8. Clouds Dripped In Chrome
9. Hazmat Suit
10. Train
11. Violence No Matter What (Ft. Lzzy Hale)