De bandnaam The Abbey verwijst naar de Abdij van Thelema op Sicili, welke fungeerde als een centrum voor het mystieke en occulte van Aleister Crowley. Die plek spreekt zo tot de verbeelding dat de Finse musicus Jesse Heikkinen er een bron van inspiratie inzag voor zijn nieuwe muzikale project. De bandleider vond gelijkgestemden om zijn verlangen naar een met doominvloeden doorspekt geluid te ontwikkelen, met onder meer zangeres Natalie Koskinen (Shape Of Despair) en drummer Vesa Ranta (The Man-Eating Tree). Het resultaat is Word Of Sin, dat enerzijds lekker fris klinkt, maar tegelijkertijd ook wel erg bekend.
Het is namelijk schier onmogelijk om bij de muziek van The Abbey niet aan het debuutalbum van het Zweedse Ghost te denken. Het zou zomaar een plaat uit de stal van Tobias Forge geweest kunnen zijn, ware het niet dat er bij The Abbey gekozen is voor een zwaarder en logger hardrock- en metalgeluid dan voor de popperige rockrichting die Ghost is opgegaan en de duivel en alle duisternis vooral voor een komische noot zorgt. Het is meer doom en minder Alice Cooper, Abba en Beatles, maar nog altijd goed te behappen en wellicht dan ook de plaat waar fans van dat eerste Ghost-album nog altijd op hebben gehoopt.
De ietwat zeurderige zang van Heikkinen klinkt dus bekend en de muziek heeft veel weg van logge protometal. De algehele indruk is er dan ook een van duistere mystiek, maar er is ook licht van onder meer de heldere zanglijnen van vocaliste Koskinen. Er zit ook behoorlijk wat variatie in het tempo, waardoor het niet verwatert in een eindeloos moeras van occulte nachtmerries. Het uptemponummer Desert Temple komt dan ook als geroepen na het trage Starless. De muziek steekt verder goed in elkaar met veel spannende details in het gitaarspel en fijne begeleiding van sfeervol keyboardwerk. Vooral de droevige ballad Widow's Will en het langgerekte slotakkoord Old Ones van bijna dertien minuten maken indruk, maar over het algemeen is er weinig reden tot verveling bij het beluisteren van dit alleraardigste debuut.
Interessant voor liefhebbers van makkelijker te behappen doom en protometal, maar ook voor hen die alle platen van Ghost na het Opus Eponymous liever vergeten en graag meer willen in de stijl van die eerste schijf. Toch leunt The Abbey niet alleen op het geluid van de inmiddels wereldberoemde, gemaskerde duivelsaanbidders, maar heeft de groep een geheel eigen gezicht, dat prachtig is weergegeven in het mooie artwork.
Tracklist:
1. Rat King
2. A Thousand Dead Witches
3. Crystallion
4. Starless
5. Desert Temple
6. Widow's Will
7. Queen Of Pain
8. Old Ones: Prequel
9. Old Ones
