Het is inmiddels alweer bijna twee jaar geleden dat Martijn Westerholt officieel liet weten dat de samenwerking tussen de oprichter van Delain en de andere bandleden tot een einde kwam, ondanks pogingen van beide kanten om samen verder te gaan. Tegelijk liet de toetsenspelende songwriter weten dat Delain weer een project zou worden met gastartiesten. Voor hem was vooral van belang dat het Delain-DNA aanwezig was. Zo bleef Guus Eikens betrokken als songwriter en werden drie oud-leden (bassist Rob van der Loo, gitarist Ronald Landa en drummer Sander Zoer) bereid gevonden deel te nemen aan het project, dat later werd omgezet in een band. Ludovico Cioffi heeft inmiddels de plek van Van der Loo overgenomen. Beiden zijn overigens te horen op Dark Waters.

De grote vraag was natuurlijk wie de nieuwe zangeres werd. Het antwoord daarop volgde op 9 augustus vorig jaar, toen Diana Leah werd gepresenteerd in de clip bij de single The Quest And The Curse. De geboren Roemeense, maar in Itali� woonachtige zangeres was een grote onbekende. Ze won echter al snel de harten van de fans met haar lichte en etherische stemgeluid, dat hier en daar een timbre heeft dat overeenkomt met dat van haar voorgangster, maar technischer is, zonder daarmee een voorkeur uit te spreken voor een van de dames. Leah heeft een zeer prettige, veelal poppy zangstem, die in Mirror Of Night heel mooi naar voren komt. Daar blijft het niet bij, want ook in The Cold, het swingende Moth To A Flame en de pianoversie van The Quest And The Curse (die meerdere fans nog mooier zullen vinden dan de originele versie) schittert ze. Over de hele linie maakt ze een professionele indruk.

Met een line-up uit het tijdperk rond April Rain verwachten fans wellicht een terugkeer naar het geluid en de speelstijl van dat album, maar Dark Waters sluit juist eerder aan op de meest recente platen en klinkt zoals je van Delain verwacht. Voor sommigen is dat misschien t� vertrouwd en is de keuze voor Diana Leah aan de veilige kant, maar het is Westerholts keuze geweest om de band zo te laten klinken. Het zevende album staat dan ook vol met bekende elementen. Het is een vertrouwde mix van een krachtige ritmesectie, toetsenpartijen met ambient- en soundtrack-elementen, orkestraties en spierballenriffs. Die bijdrage komen samen in compacte tracks die vooral dankzij de memorabele refreinen snel beklijven.

De collectie songs herbergt zowel lichtere, toegankelijke nummers als bombastischere tracks. Daarbij bevat de eerste helft van de plaat veelal de atmosferische liedjes. Zo vind je in Hideaway Paradise, Beneath en Mirror Of Night strelende pianoklanken, trance-elementen en ambient. Ondanks de aanwezigheid van heavy riffs zorgen ze voor een ruimtelijk en hemels gevoel. Naarmate de tracklist vordert, wordt het materiaal gespierder. Zo bevat The Cold orkestraties en koorpartijen en is ook het riffwerk wat steviger. Het wordt overigens pas echt episch vanaf Invictus, waarin de hoofdzanglijn en de achtergrondzang elkaar in de eerste coupletten versterken. En dan komt Marko Hietala (ex-Nightwish) later ook nog eens langs waardoor het nummer een stuk rauwer wordt. Een fantastische vondst. Ook de afsluiter Underland is een van de hoogtepunten, al is het jammer dat het met een fade-out eindigt.

De metal-instrumentatie staat veelal in dienst van de toetsenpartijen en de zang, maar af en toe valt het gitaarspel op. De ritmesectie is vooral degelijk, waarbij de vierkwartsmaat overheerst. Met name in The Quest And The Curse en Moth To A Flame zorgen de vette melodeathriffs voor een extra punch. Laatstgenoemde bevat overigens uitstekend toetsenspel dat je terugbrengt naar de jaren tachtig. Die periode hoor je ook weer terug in de twee tracks erna. In de afsluitende twee epics hoor je de jaren nul van Nightwish terug, terwijl eerder op het album in enkele tracks de trance van een latere periode overheerst.

Zo is Dark Waters toch een zeer divers album geworden, terwijl dat niet direct uit de eerste luisterbeurten blijkt. Stille waters hebben diepe gronden. Er valt dan ook genoeg te ontdekken op deze plaat. Uiteraard zullen sommige fans het stemgeluid van Charlotte Wessels missen, maar Diana Leah blijkt een waardevolle toevoeging aan de line-up. Ze valt wat minder op dan haar voorgangster, maar beschikt over een technisch verzorgd stemgeluid en komt met veel memorabele zanglijnen. Het is prettig om te zien dat het grootste deel van de fanbase haar met open armen heeft ontvangen, getuige het uitverkochte optreden in Hedon te Zwolle eind vorig jaar. Dat belooft veel goeds voor de tour in april en de toekomst van Delain.

Tracklist:
1. Hideaway Paradise
2. The Quest And The Curse
3. Beneath
4. Mirror Of Night
5. Tainted Hearts
6. The Cold
7. Moth To A Flame
8. Queen Of Shadow
9. Invictus
10. Underland
11. The Quest And The Curse (Piano Version)