Het Oostenrijkse Karg is het project van niemand minder dan V. Wahntraum, die de laatste jaren een uitstekende reputatie heeft opgebouwd met zijn band Harakiri For The Sky, waarmee hij enkele ware meesterwerken heeft uitgebracht. Hoewel hij met Karg al heel wat langer actief is, heeft deze band nooit dezelfde status bereikt. Desondanks is de muziek van de beste man bijzonder interessant voor de liefhebbers van atmosferische, dromerige en sombere black metal. Resignation is alweer de achtste langspeler die Wahntraum met Karg uitbrengt, heel consequent met tussenperioden van twee jaar. Je kunt de klok er bijna op gelijk zetten.
De prachtige hoes weet de sfeer van het album treffend weer te geven. Terwijl Harakiri For The Sky extremer en getergder klinkt, is de muziek van Karg iets melancholischer en introspectiever van karakter. Het is een soort in zichzelf gekeerde bloemetjesblack, waarin traditioneel tremologetokkel en gepijnigde screams worden aangevuld met een wollige deken van atmosferische keyboardeffecten. Op dit album put Karg daarnaast meer dan ooit uit een hele reeks gastmuzikanten, waarvan Christoph Hhl (trompet, bugel) en Klara Bachmair (viool) muzikaal gezien het meest toevoegen met hun klassieke instrumentatie. Qua vocale versterkingskrachten trekt de band nog een blik open, met bijdragen van de zangeressen van de atmosferische doom/post-metalband E-L-R in EBBE//FLUT, terwijl Patrick Ginglseder (Groza) en Thomas Lackner (Ls) een moppie meezingen in respectievelijk Grab Der Wellen en Generation Ohne Abschied.
Met lange, meanderende composities maakt Karg het de oppervlakkige luisteraar niet bepaald makkelijk. De muziek heeft weinig directe aanknopingspunten in de vorm van pakkende refreinen of direct beklijvende riffs. De combinatie van atmosferische black metal, post-rock, shoegaze en zelfs wat grunge en post-punk is vooral gericht op het creren van een mistroostige sfeer. Karg laveert daarvoor tussen traditionelere, maar altijd ook melodieuze blackmetalpassages, dromerige ambient en lange tussenstukken met vredig akoestisch getokkel. Het fraaist lukt dat in het bijna een kwartier durende, zeer stemmige Generation Ohne Abschied, waarin de band zich van zijn meest experimentele kant laat horen met een verrassende bijdrage van Private Paul (een rapper, nota bene), wiens Duitstalige spoken word-passage eigenlijk heel mooi en natuurlijk in de muziek wordt gentegreerd.
Een enkel minpunt aan Resignation is de nogal doffe en wat modderige productie, waardoor de muziek nooit helemaal kraakhelder uit de speakers komt en de ideen en instrumenten soms meer met elkaar lijken te wrijven dan te harmoniren. Vooral daardoor, maar ook door de minder sterke composities, kan Karg de vergelijking met Harakiri For The Sky niet helemaal doorstaan. De emotionele impact van die band wordt op Resignation niet gevenaard. Dat neemt echter niet weg dat het album veel fraais bevat voor de liefhebbers van nevelig, droefgeestig gemijmer. Wie de speciale editie aanschaft, krijgt er bovendien een bonus 7 inch bij met twee eigenzinnige bewerkingen van The Cranberries Dreaming My Dreams (Einen Traum Weiter Dort Fangen Wir Das Licht) en Nothings Fever Queen (Fieberherz). Die solide en verrassende uitvoeringen zijn tekenend voor de creativiteit van deze band.
Tracklist:
1. Was Bleibt
2. EBBE//FLUT
3. Grab Der Wellen
4. Generation Ohne Abschied
5. Einen Traum Weiter Dort Fangen Wir Das Licht (The Cranberries-cover)
6. Fieberherz (Nothing-cover)
