Ὁπλίτης (lees Hoplites) is een nieuw project van de Chinese muzikant J.L., die ook de man is achter blackmetalband Vitriolic Sage. In 2021 bracht hij met dit nieuwe project de ep Ἡ Eἰκών uit en op de eerste dag van 2023 verblijdde hij ons uit het niets met zijn eerste langspeler: Ψευδομένη. Of de man een Griekse achtergrond heeft, of gewoon een enorme passie voor het oude Griekenland, is onduidelijk. Op het album na is er sowieso amper iets te vinden over dit project. Dat maakt eigenlijk niks uit, want het gaat nou eenmaal om de muziek. En dat is in dit geval herrie waar je u tegen zegt. Dissonante black en death metal om specifieker te zijn. Denk hierbij aan de kakofonie van een band als Deathspell Omega, gecombineerd met het technische vernuft van Plebian Grandstand.
Het doel van dit album lijkt wel om het je zo ongemakkelijk mogelijk te maken. Het bereikt dit doel voornamelijk door je enorm dissonante en chaotische muziek voor te schotelen. Op het eerste gehoor lijkt het onmogelijk om iets van houvast te vinden in de wanorde van gillende gitaarpartijen met lekker veel distortion en drumritmes die alle kanten op vliegen. De muziek gunt je amper adempauzes om even bij te komen. Toch vind je uiteindelijk hier en daar wat punten van herkenning. Een goed voorbeeld hiervan zijn de gitaarpartijen in Ψευδόμαντις en Ὁ Τῶν Δακρύων Άγγελος. In Μάντις hoor je dit ook goed terug. De intro en outro zijn korte adempauzes, maar het middenstuk is een chaos aan ruis en snel drumgerag.
De vocalen passen hier uitermate goed bij. J.L. laat vooral zijn screams horen, die goed bijdragen aan het algehele ongemak dat je ervaart tijdens het luisteren. Deze liggen vaak achterin de mix en zorgen voor een erg nare sfeer. Vooral als ze echt ver achterin de mix liggen en haast als een hees gefluister klinken, doen ze hun werk goed. J.L. blijkt daarnaast ook een uitstekende grunter. Zijn deathmetalgrunts klinken vol en snauwend en er zijn hardcore-invloeden in terug te horen. Hij gebruikt deze zangstijl minder, waardoor het des te harder binnenkomt wanneer hij ze inzet. De muziek krijgt dan een hoog vuist-in-je-gezicht-gehalte, zoals goed is te horen in onder andere Ψευδομάρτυς en Μάρτυς.
J.L. valt echter niet enkel terug op zijn chaotisch snelle speelstijl, maar kan ook tijdens langzame momenten deze naargeestige sfeer vasthouden. Dit is het beste te horen in Ὁ Τῶν Δακρύων Ψεῦδος , dat met acht en een halve minuut verreweg het langste nummer op het album is. Het drumwerk is stampender en qua gitaarwerk valt hij terug op een erg repetitieve blackmetalspeelstijl. Het nummer doet hierdoor een beetje denken aan de helse soundscapes die je ook hoort bij Akhlys.
Het is verbazingwekkend dat n man verantwoordelijk kan zijn voor de kakofonie de je op Ψευδομένη voorgeschoteld krijgt. De muziek is compleet dichtgeplamuurd met gekmakend gitaargerag, distortion en multiritmische drumpartijen. Het is zeker geen album dat je even rustig op de achtergrond opzet. Voor fans van Serpent Column, Deathspell Omega en Plebian Grandstand is dit echter een mustlisten.
Tracklist:
1. Δημήτηρ
2. Ψευδόμαντις
3. Ψευδομάρτυς
4. Ὁ Τῶν Δακρύων Ψεῦδος
5. Ὁ Τῶν Δακρύων Άγγελος
6. Μάντις
7. Μάρτυς
8. Θελκτήριον
9. Δηλητήρ
