Mater Larvarum is het zesde studioalbum van het Italiaanse Deathless Legacy. Naar eigen zeggen is het de meest radio-vriendelijke en catchy plaat tot nu toe. Net als de voorgangers is ook dit album door horror en occultisme genspireerd. De muziek varieert van gothic en symfonische metal naar klassieke heavy metal en progressieve metal. De goede productie, stevige drums en riffs, catchy toetsen, orkestrale elementen en rauwe vocalen creren een prachtige sfeer.
De formatie begon in 2006 als tributeband van landgenoten Death SS, toen nog onder de naam Deathless. In 2013 moest die naam vanwege copyrightproblemen aangepast worden, waarna de band meer een eigen weg is ingeslagen. De line-up bestaat uit zangeres Steva, drummer Frater Orion (Motus Tenebrae), toetsenist Alex van Eden (Vision Divine, ex-Etherna), gitarist Sgt. Bones, bassist Deadwood Nick (MindAhead, ex-Athena) en sinds kort performer Revyla, die de band vooral als actrice ondersteunt. Mater Larvarum is opgenomen in de Eden Studios in Itali en werd gemixt en gemastered door Simone Mularoni in de Domination Studios in San Marino. De sound is erg goed. Het artwork en de videoclips zijn met veel aandacht gemaakt door Andrea Falaschi (L.A. Guns, Delain, Vision Divine).
De plaat biedt veel variatie. Tot de catchy nummers behoren Ora Pro Nobis en Moonless Night. Er zijn duidelijke gelijkenissen te trekken met het geluid van bijvoorbeeld Ghost. Een industrile sound, ondersteund door sterke baslijnen, jazzy pianospel en orgelklanken zijn vooral te horen in Nightfall en Altar Of Bones. Queen Of The Infernal Pantheon heeft een heerlijke klassieke heavymetalsound, versterkt door de symfonische synthesizers tijdens de solo. Naast de catchy nummers zijn er gelukkig ook wat stevigere tracks, zoals Fade Into The Dark, The Coven en Run. De zang in Run doet denken aan de stijl van Floor Jansen bij Nightwish. De kracht die Steva hier laat horen wordt ondersteund door een denderende beat, die onderbroken wordt door een rust van mooi gecomponeerde pianostukken.
Absolution en Hollow zijn redelijk rechttoe rechtaan met wat pianodetails en bovenal teksten die makkelijk blijven hangen. Het zijn prima, radiovriendelijke nummers, maar minder interessant dan het veelzijdigeRun. De titeltrack verrast daarentegen met een veel lager tempo. Het is bijna een ballad. In eerste instantie lijkt het een steviger nummer met een orkestraal intro, maar het ontpopt zich als het meest sfeervolle werk van deze plaat. De compositie klopt gewoon, en dat maakt dit het hoogtepunt van de plaat.
De mix van toegankelijke en stevigere nummers maakt Mater Larvarum geschikt voor luisteraars die op zoek zijn naar iets nieuws. Catchy nummers zoals Nightfall zouden nog wel eens mensen van buiten het genre kunnen enthousiasmeren. Met de stevigere, theatrale nummers maakt Deathless Legacy ook de bestaande fans blij. Het zijn wel de krachtigere nummers die de ware potentie van de band goed uit de verf laten komen. In tracks als Hollow lijken de leden zich gedeisd te houden, terwijl ze in nummers als Run laten horen wat ze in huis hebben.
Tracklist:
1. Ora Pro Nobis
2. Nightfall
3. Hollow
4. Fade Into The Dark
5. The Coven
6. Absolution
7. Moonless Night
8. Queen Of The Infernal Pantheon
9. Altar Of Bones
10. Run
10. Mater Larvarum
.jpeg){kind=small}
