De naam van de Zweedse alternatieve rockband MCC, voluit Magna Carta Cartel, zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. De muzikanten zijn bekender geworden met alter ego's, want gitaristen en zangers Martin Persner en Simon S�derberg waren beiden Nameless Ghouls in het zeer succesvolle Ghost. In 2016 verliet Persner Ghost en maakte met zijn MCC een doorstart, nadat die band een aantal jaren in de ijskast had gestaan. Het is dan ook niet gek dat liefhebbers lang hebben moeten wachten op een vervolg op het zeer aardige album Goodmorning Restrained (2009). De nieuwe langspeler The Dying Option, die opent met een gitaarriedel vol weemoedig verlangen, is heden eindelijk beschikbaar.

Niet dat het al die jaren stil is geweest rondom Persner en de zijnen. In de tussentijd zijn er een ep, The Demon King (2017), en diverse singles verschenen, waarvan Sway (2017) wellicht het bekendst is als muzikale en tekstuele afrekening met de Ghost-jaren. De jaren als Nameless Ghoul hebben de nodige ervaring opgeleverd, want The Dying Option klinkt een stuk gepolijster en professioneler dan Goodmorning Restrained. Bovendien zijn de songs iets pakkender en radiovriendelijker geworden. Het oudere werk voelt experimenteler aan en bevat minder zang. Qua zang heeft er een flinke wijziging plaatsgevonden, want van de tien nieuwe composities is er slechts ��n instrumentaal. Bovendien zijn Persners vocalen een stuk gedurfder en toonvaster dan ruim een decennium geleden. Lange, uitgesponnen gitaarpassages hebben plaatsgemaakt voor aangrijpende refreinen zonder daarbij echter in te boeten aan emotie en subtiliteit in het spel. Voor MCC geldt nog altijd dat de muziek amper een noot te veel bevat. Op het eerste gehoor is het ogenschijnlijk minimalistische alternatieve rock, maar naarmate het aantal luisterbeurten toeneemt, blijkt telkens weer hoe gelaagd en vol details de tien nieuwe liederen zijn.

De muziek is minder hard dan Ghost en Tid, een andere band waar de heren nauw mee verbonden zijn. Wat betreft emotie ligt The Dying Option vooral in het verlengde van Tid, al is het rustiger, subtieler en makkelijker te behappen. Popperiger, zo je wil, maar dan wel in de complexere richting van Steven Wilsons solowerk. De eerste melancholische gitaaraanslagen zijn tekenend voor de bijna vijftig minuten muziek die volgen. De alledaagse duisternis die wordt bezongen, vindt verlossing in tedere zonnestralen die de vorm hebben gekregen van een opgewekt crescendo (Arrows, Savantgarde) of een minimalistische electromelodie die niet zou misstaan bij Priest, het electropopproject waar S�derberg zich mee bezighoudt. Tamsa, de enige track waarin elektronische elementen een hoofdrol spelen, valt tegen.

Hoewel er aardig wat elementen in de muziek van MCC zitten, is het echter altijd de gitaar die de boventoon voert en de aandacht telkens weer naar zich toe weet te trekken. Niet zozeer via uitbundige solo's, maar vooral via het vakkundige spel vol details, dat volledig in dienst staat van de songs. Westerninvloeden zoals die te horen zijn op Goodmorning Restrained zijn weer van de partij tijdens Sleepy Eye June.

Hoewel het af en toe flink wil knetteren gedurende een mooi opgebouwd crescendo, is The Dying Option vooral ingetogen. De tekstuele thema's bevatten vaak pijn, verlangen en verdriet, maar bij MCC leidt dat niet tot grootse uitspattingen. Eerder is er sprake van bezinning en reflectie. The Dying Option is interessant voor luisteraars die de Zweedse muzikanten in hun eerdere werk zijn tegengekomen en voor liefhebbers van hardere, alternatieve rock met een duister randje, waarvoor Magna Carta Cartel met interessant, uitstekend musiceren en uitdagende melodie�n, ook een hoopvolle verlichting biedt.

Tracklist:
1. Arrows
2. Silence
3. Darling
4. Sleepy Eye June
5. Savantgarde
6. Don't Look Now
7. Tamsa
8. Valkyria
9. Dusk
10. The Dying Option