Darkthrone, de levende legende in de black metal, is terug met een nieuw wapenfeit, de twintigste langspeler van het duo Nocturno Culto en Fenriz in een tijdspanne van ruim dertig jaar. Een formidabele prestatie mag wel gesteld worden. De heren mogen dan een jaartje ouder worden, ze nemen zeker nog geen gas terug. Wel kunnen we stellen dat de band inmiddels al meerdere stijlwisselingen heeft doorgemaakt. Na een korte periode van death metal en een langere periode van primitieve black metal (waaraan de Noren natuurlijk ook hun legendarische status ontlenen) is Darkthrone gedurende het begin van deze eeuw langzaam van vorm veranderd richting een opzwepende, no-nonsense smeltkroes van black metal, punk en black-�n-roll. Een ontwikkeling die vooral tot wasdom komt in het ronduit fantastische The Cult Is Alive (2006), maar waarvan de basis ook al is gelegd met het ondergewaardeerde Sardonic Wrath (2004).

Sinds een jaar of zes � eigenlijk met de release van Arctic Thunder (2016) kunnen we stellen dat Darkthrone zijn vierde levensfase is ingegaan. Die fase valt te karakteriseren als een prototypische, grimmige mix van doom, epische metal en black metal. Vooral het vorig jaar verschenen Eternal Hails�� verraste qua stijl door de nadruk op trage, duidelijk door de doom ge�nspireerde nummers. Amper een jaar later heeft het illustere duo alweer een opvolger klaar. Astral Fortress zal in eerste instantie ongetwijfeld wat opgetrokken wenkbrauwen veroorzaken. De band geeft namelijk nog steeds niets om reputatie, status en verwachtingen - zoveel maakt de hilarische (en in mijn ogen ronduit geniale) albumhoes al wel duidelijk. Of werp een blik op de titels van de nummers: het kan niet anders dan dat beide heren enorm veel plezier hebben gehad bij het bedenken ervan.

De meesterlijke opener Caravan Of Broken Ghosts ontpopt zich al snel tot mijn favoriete track van deze plaat. Het nummer begint verrassend ingetogen met akoestisch gitaarwerk, slepende doomriffs en een traag tempo, om na enkele minuten met horten en stoten op gang te komen als een oude diesel. De band grossiert in grimmig voortploeterende, uitermate effectieve riffs en roestige ritmes, die een onmiskenbare charme hebben. Impeccable Caverns Of Satan en Kevorkian Times zijn volgens hetzelfde stramien opgebouwd � en weten even goed te overtuigen. Opmerkelijk genoeg zijn deze nummers allemaal door Nocturno Culto geschreven.

De tracks die Fenriz uit zijn mouw schudt, doen hier echter weinig voor onder. Stalagmite Necklace is een monotoon, maar boeiend nummer, dat vol epische riffs staat. The Sea Beneath The Seas Of The Sea passeert de tienminutengrens en is dan ook de meest ambitieuze track van het album. Hoewel de opbouw bijzonder traag is, wordt dit epos eigenlijk nergens eentonig. De riffs zijn weliswaar grauw en simpel, maar ook verrassend melodieus. Enkele keyboards voegen een lichtelijk mysterieus effect toe. Bovendien schakelt de band altijd net op het juiste moment door naar een steviger ritme. Het is jammer dat Astral Fortress een beetje als een nachtkaars uitgaat. Het korte instrumentaaltje Kolbotn, West Of The Vast Forests voegt niets toe, terwijl het afsluitende Eon 2 ook weinig om het lijf heeft.

Astral Fortress is een rauw en onopgesmukt, maar ook verrassend toegankelijk metalalbum. Het zou zomaar eens de plaat kunnen zijn die ook klassieke heavymetalliefhebbers weet te interesseren in het Noorse duo. Want onder de rafelige sound en doorleefde strot van Nocturno Culto is Astral Fortress eigenlijk vooral een album dat een voorliefde voor alle oervormen van metal tentoonspreidt.

Tracklist:
1. Caravan Of Broken Ghosts
2. Impeccable Caverns Of Satan
3. Stalagmite Necklace
4. The Sea Beneath The Seas Of The Sea
5. Kevorkian Times
6. Kolbotn, West Of The Vast Forests
7. Eon 2