Het is een goed jaar voor avant-garde metal. White Ward en Sigh zijn met erg sterke albums op de proppen gekomen en deze zomer heeft het Schotse Ashenspire zijn tweede plaat, genaamd Hostile Architecture, uitgebracht. De Schotten noemen hun muziek avant-garde black metal, maar van black is weinig meer terug te horen.
De woede en wanhoop van dat genre zijn zeker nog aanwezig, maar die worden op dit unieke en veelzijdige album niet geuit met screams, tremoloriffs en blastbeasts. In plaats van screams gebruikt Alasdair Dunn een meer vertellende zangstijl. Deze zal voor veel luisteraars misschien een afknapper zijn, maar de meer punkgeorinteerde zang werkt enorm goed in combinatie met de rest van de muziek. Daarnaast heeft het album een erg duidelijke, potisch geschreven politieke boodschap die hij op deze manier duidelijk en passievol overbrengt. De passie is voornamelijk te horen in de eerdergenoemde woede en wanhoop. Hij weet hier en daar ook heerlijk vocaal door het lint te gaan, zoals in The Law Of Asbestos, of uit de bocht te vliegen zoals in Cable Street Again.
Het gebruik van viool- en saxofoonpartijen is een andere voorname reden voor het unieke geluid van de band. Het vioolspel van James Johnson is bijna continu te horen. Hij neemt soms haast de rol van tweede gitarist op zich door de gitaarpartijen van Fraser Gordon te ondersteunen. James blinkt echter uit wanneer zijn spel op de voorgrond treedt. Deze vaak korte passages voegen veel toe, van gekmakend snerpende tonen tot haast tartende loopjes. De saxofoonpartijen van Matthew Johnson zijn wat minder vertegenwoordigd, maar zeker niet minder bepalend voor het geluid van de band. De warme tonen zorgen soms voor erg fijn in het gehoor liggende passages, zoals in Bton Brut, maar Matthew weet de saxofoon ook in te zetten om dissonante stukken nog chaotischer te maken.
De heren mengen enorm veel subgenres met elkaar en maken zo heerlijk gelaagde en complexe muziek. Blackmetalblastbeats worden ondersteund door jazzy passages die soms doen denken aan Imperial Triumphant. Je hoort post-rock- en progelementen die je samen met haast psychedelische klanken meeslepen. In How The Mighty Have Vision hoor je een koor dat langzaam opbouwt naar een episch slotstuk. Dit terwijl de klassieke instrumentatie, zoals de viool, maar ook onder andere een piano en dulcimer, nooit ver weg is.
De Schotten hebben hierdoor vooral een erg uniek album afgeleverd. Zelfs na tig luisterbeurten blijf je steeds nieuwe dingen ontdekken. De muziek heeft echter ook genoeg catchy hooks die in je hoofd blijven zitten. Er gebeurt te veel op dit album om allemaal te vermelden en daarnaast zou dat een eerste luisterbeurt verpesten. Voor iedereen die houdt van bands met een uniek geluid die de grens van wat (black) metal is lekker ver oprekt, is dit zeker een must-listen.
Tracklist:
1. The Law Of Asbestos
2. Bton Brut
3. Plattenbau Persephone Praxis
4. How The Mighty Have Vision
5. Tragic Heroin
6. Apathy As Arsenic Lethargy As Lead
7. Palimpsest
8. Cable Street Again
