Pantera gaat binnenkort weer touren, na jarenlange afwezigheid. Voor de in de tussentijd overleden Abbott-broers (gitarist Dimebag Darrell en drummer Vinnie Paul) is een adequate vervanging geregeld. Niemand minder dan Zakk Wylde (Black Label Society) en Charlie Benante (Anthrax) gaan proberen om een zo goed mogelijk eerbetoon te brengen, samen met kernleden Philip Anselmo (zang) en Rex Brown (bas). Het is daarom tijd om die verstofte succesplaten uit de jaren negentig tevoorschijn te halen, teneinde ons voor te bereiden op een mogelijk weerzien met Pantera in een grote zaal of op een festival.
Bovenop het stapeltje ligt Vulgar Display Of Power (1992), het zesde en waarschijnlijk meest geprezen en invloedrijke studio-album van de Amerikaanse band. De cd, die groove metal naar de mainstream bracht, begint sterk. Opener Mouth For War is een agressieve thrashgranaat, die genoeg melodie, groove en afwisseling bevat om vier minuten lang boeiend te blijven. De tweede track, A New Level, kan er net mee door.
Daarna volgt het hoogtepunt van de alleen in de Verenigde Staten al meer dan twee miljoen keer verkochte langspeler. Bijna elke metalfan zal de MTV-hit Walk reeds kennen en dat is niet voor niets. Als je de gekunstelde stoerdoenerij van Anselmo in dit nummer niet al te serieus neemt ("Are you talking to me? Walk on home, boy!"), dan is Walk gewoon een catchy meebruller die tot het beste behoort wat het subgenre 'groove metal' ons te bieden heeft.
Voorlopig blijft de kwaliteit van de songs nog op een hoog niveau met twee uitersten: het korte, razendsnelle Fucking Hostile en de relatief lange powerballad This Love. Net als de andere rustige song op deze schijf, de afsluiter Hollow, kan This Love niet tippen aan de twee jaar eerder verschenen monsterballad Cemetery Gates, maar dat lied is wat mij betreft dan ook het allerbeste wat Pantera ooit op de plaat heeft geperst. Hoewel het viertal dat niveau hier niet bereikt, behoren de beide gevoelige nummers op Vulgar Display Of Power wel degelijk tot de hoogtepunten van deze cd.
Het probleem zit hem in de vijf tracks die het ruim 23 minuten durende interval tussen This Love en Hollow in beslag nemen. Het zijn stuk voor stuk middelmatige opvullers, die niet blijven hangen en soms tot gapen aanzetten. De gitaarriffs van Dimebag Darrell en de drumfills van Vinnie Paul zijn, met alle respect voor de doden, in deze composities weinig memorabel. Een overdaad aan agressie gaat ten koste van pakkende melodien. Dit geldt evenzeer voor de vocalen. Phil Anselmo kan best goed zingen, maar beperkt zich op deze langspeler veelal tot eentonig geschreeuw. Dat hij in No Good (Attack The Radical) sommige stukken rapt, is helaas geen verbetering.
Vulgar Display Of Power was een groot commercieel succes, komt vaak voor in lijstjes van de 'belangrijkste' of 'beste' metalalbums ooit en heeft vele muzikanten benvloed. Ik kom echter tot de conclusie dat hij een aantal goede tot geweldige songs bevat, maar als geheel tekortschiet voor een zeer hoge score. Datzelfde geldt voor andere bestsellers als Cowboys From Hell (1990) en Far Beyond Driven (1994). Drie decennia geleden was dit reeds mijn beleving van Pantera's werk en hernieuwde luisterbeurten veranderen weinig aan die mening.
Is Vulgar Display Of Power voor jou wel van begin tot eind een genot om te beluisteren? Laat het ons weten in een (Facebook-)reactie. Overigens denk ik dat de huidige line-up van Pantera met de juiste setlist ook een minder grote fan een uurtje topvermaak kan bieden, dus hoop ik het gezelschap komende zomer wel degelijk op een festival tegen te komen, om nummers als Walk, Mouth For War en This Love mee te brullen of zingen.
Tracklist:
1. Mouth For War
2. A New Level
3. Walk
4. Fucking Hostile
5. This Love
6. Rise
7. No Good (Attack The Radical)
8. Live In A Hole
9. Regular People (Conceit)
10. By Demons Be Driven
11. Hollow
