In het voorjaar van 2020 besloten gitarist Rafael Trujillo, bassist Linus Klausenitzer en drummer Sebastian Lanser de techdeathband Obscura te verlaten. De voornaamste reden was dat de heren van inzicht verschilden met bandleider Steffen Kummerer verschilden over de te varen muzikale koers. De breuk werd al snel gevolgd door de aankondiging dat het trio samen met zanger Javi Perera (Juggernaut, ex-Dandelium) een nieuwe formatie had opgericht: Obsidious.
Hoewel creatieve meningsverschillen ten grondslag liggen aan het vertrek van de drie meestermuzikanten, spelen ze 'gewoon' technische death metal. Af en toe doet de muziek ironisch genoeg zelfs aan Obscura denken. Dit debuutalbum bevat namelijk hoogwaardige composities met vliegensvlug gitaarspel, (fretloos) basspel dat een verdienstelijk podium krijgt, extreme vocalen en razendsnel drumwerk. Bovendien zijn er net als bij Obscura snelle tracks met blasts en composities waarin het gaspedaal wordt losgelaten ten gunste van grooves.
Obsidious kiest er echter voor om vrijer en veelzijdiger dan Obscura te werk te gaan. Opener Under Black Skies toont dat direct treffend aan. In exact zes minuten komen naast techdeath ook jazz, prog, fusion en neo-klassiek aan bod. Er zijn grooves van Morbid Angel, gitaarloopjes la Necrophagist, drumwerk en riffs die aan Ne Obliviscaris doen denken, een BTBAM-eske keyboardmelodie en polyritmiek zoals we die van Textures kennen. Het vliegt alle kanten op. De samenhang is pas na meerdere luisterbeurten te ontdekken.
Bovendien heeft Obsidious met Javi Perera een ijzersterke troef in huis. De man kan zowel uitstekend grunten (Sense Of Lust en I Am) als clean zingen (onder andere Iron & Dust). De Spanjaard laat verschillende technieken extreme vocalen (false cords, screams, brute grunts, stoere rockstem) horen en zijn bereik is groot. Soms klinkt hij als een progrocker, soms als de frontman van een powermetalband (begin van Devotion). Heel interessant en knap. Hij geeft de muziek zelfs een episch tintje. Toch zijn niet al zijn bijdragen geslaagd. Met name in het titelnummer past de zang niet altijd goed bij de instrumentatie.
Ook instrumentaal is het helaas niet al goud wat er blinkt. De heren stoppen soms zo veel ideen in een nummer dat ze elkaar wegdrukken of niet goed op elkaar aansluiten (het brute refrein van Devotion past niet bij de rest). Sommige stukken, zoals intros en outros, hadden beter gentegreerd kunnen worden. Daarnaast gaan sommige nummers relatief ongemerkt voorbij, zoals Delusion (wel een aardig refrein) en Nowhere.
Het zijn de organische nummers die tot de favorieten zullen behoren. Sense Of Lust is de eerste. Het is de meest toegankelijke track met vette grooves inclusief hints naar Morbid Angel en Opeth. Het iets minder toegankelijke Iron & Dust maakt indruk met zijn fijne harmonien, prima zanglijnen en Dream Theater-achtige gitaarloopjes. Het veelzijdige Bound By Fire imponeert met zijn intelligente ritmes, gave riffs en memorabele refrein. Niets gaat echter boven I Am met zijn brute headbangriffs (inclusief epische keyboardaccenten), Devin Townsend-refrein en fantastische, theatrale zang.
De ambitie spat van Iconic af. Het is een interessant debuut dat vaak imponeert, maar ook de compositorische gebreken blootlegt. Het is duidelijk nog even zoeken naar de ideale mix van kwaliteiten. De balans slaat gelukkig naar de positieve kant door. Word je blij van het lezen van het rijtje Obscura, BTBAM, Leprous, Ne Obliviscaris, Textures en Dream Theater? Sla dan je slag en schaf deze fris klinkende, hoogwaardige, progressieve techdeathplaat aan.
Tracklist:
1. Under Black Skies
2. Sense Of Lust
3. Iconic
4. Bound By Fire
5. Iron & Dust
6. I Am
7. Delusion
8. Devotion
9. Nowhere
10. Lake Of Afterlife
