Ik hou ervan: sterke namen en titels in onze moerstaal. Dan bedoel ik niet van die namen die er gelijk allerlei ziektes of smerigheid bijhalen, zodat je gelijk weet dat je in het death/grind-hoekje zit (al is daar op zich niets mis mee). Nee, liever heb ik iets wat sterke beelden oproept, maar niet gelijk duiding geeft aan de muzikale richting. Neem nou Doodseskader. Het bevat 'dood'. Dat is natuurlijk altijd goed voor een metalband. Maar het gaat hier niet gelijk om mishandeling of zo. Los van de politieke, morele, religieuze of anderszins fundamentele dan wel fundamentalistische grondwaarden waarop uw levensvisie gestoeld is, is het ook niet zo 1, 2, 3 duidelijk of zo'n eskader aan de goede of slechte kant van uw gelijk staat. Lekker dus, zo'n naam.

En zoals ik al enigszins impliciet vermeldde, is Doodseskader ook niet heel indicatief voor enig genre. Het zou een shockrap-act of hardcorepunkgroep kunnen zijn, maar net zo goed een death- of black-metalband. Dat past ook wel, want in de praktijk blijkt het zo ongeveer al voorgenoemde genres te omvatten, of eigenlijk...

Doodseskader heeft schijt aan genregrenzen en experimenteert erop los. God verhoede dat het eskader me het mes op de keel zou zetten voor een labeltje, maar alsdan... dan komen we uit op experimentele sludge met een 'post'-twist; post-metal, post-hardcore, whatever. Mik er hier en daar nog een scheutje noise bij en u krijgt een beetje een idee wat u kunt verwachten. Een klein beetje, hoor, want zoals gezegd zijn genregrenzen niet zo aan deze heren besteed.

"Welke heren?", vraagt u zich terecht af. Even voorstellen dan maar. Doodseskader bestaat uit Tim de Gieter en die zou u kunnen kennen van Amenra en Every Stranger Looks Like You, en zijn compagnon, Bert Minnaert. Laatstgenoemde is ook wel bekend onder zijn artiestennaam Sigfried Burroughs en heeft eerder zijn muzikale diensten verleend aan Kapitan Korsakov, Onmens en Paard. Deze twee jeugdvrienden sloegen in coronatijd de handen ineen en penden in no-time de debuut-ep MMXX: Year Zero bij elkaar. Harde tijden vereisen harde muziek, zo vond men, en zo geschiedde. De intentie was om opvolgende releases eenzelfde naamstructuur te geven, maar 2021 is overgeslagen en zodoende zit u momenteel opgescheept met de review van Year One en dus niet iets in de lijn van MMXXII: Year Two. Gezien het debuut een ep betreft, releasen deze twee heerschappen met de zeven onderhavige tracks en een totale lengte van net geen veertig minuten hun eerste full-length. Daar gaat ie dan.

Experimentele sludgenoise, wat moeten we daar onder verstaan? Tim hanteert de bas en laat deze scheurend als een vermorzelende, verbrijzelende stoomwals in allerlei vormen ronken, brommen en blazen. De doeltreffende kanonsslagen die Bert vanachter zijn drumstel afvuurt, zijn al even bruut en adequaat. De vocale bijdragen van beide heren liegen er evenmin om. Of het nou spoken word, rap, shouts, screams of grunts zijn, alles schreeuwt dystopische woede en waanzin. Voeg daar hier en daar een snufje subtiel geplaatste elektronica aan toe en u krijgt een beeld.

Overigens zonder de in notoire valkuil van vergelijkbare experimenten te vallen dat dit zou klinken als een huiskamer-hobbyproject dat in de vrije uurtjes bij elkaar geknutseld is in een matig opgezette thuisstudio met alle akoestieke uitdagingen van dien. Nee, ondanks dat Year One een dwingende urgentie en onbevangen spontaniteit herbergt, zit het wel snor met de productie. Daar kan menig band een puntje aan zuigen. Het duo bewijst tevens dat het onzin is dat je minimaal met zijn vieren moet zijn om een gevuld en vol geluid te produceren. Natuurlijk maakt de band gebruik van start-stopmomenten en wordt er gespeeld met hard-zachtdynamiek, maar dat beheersen de heren tot in de puntjes - evenals de kunst van het weglaten, overigens. De plaat klinkt dan ook nergens kaal.

Rest mij de nobele taak om hier een concluderende alinea aan vast te knopen. Tsja... Kijk..., mijn mening is ook maar mijn mening en u had ongetwijfeld zelf ook al wel geconcludeerd dat genrefetisjisten er goed aan doen deze plaat naast zich neer te leggen. In zijn algemeenheid valt te zeggen dat een dergelijke plaat erg aan smaak onderhevig is. U vindt het wat, of u vindt het niks. Bent u op zoek naar iets anders dan die goedkope dertien-in-een-dozijnherkauwsels die de metalhitlijsten de laatste jaren vervuilen? Zet dan Year One met de hoogste urgentie bovenaan uw 'te beluisteren'-lijst.

Tracklist:
1. 1745
2. Bloemen Noch Kransen
3. It�s Not An Addiction If You Don�t Feel Like Quitting
4. Less Of Everything
5. Alive & Not Well
6. I Hope You Find Joy In Your Ignorance
7. Blood Feud