Heel diep moest ik graven bij de release van Monad. Dol Theeta, de naam van deze Macedonische formatie kwam me bekend voor. Enig uitzoekwerk maakt duidelijk dat de band in 2008 het debuutalbum The Universe Expands uitbracht, een schijf waar ik destijds niet bijster enthousiast over was. De groep rondom keyboardspeler en drummer Thanasis Lightbridge, gitarist Dimitris Makrantonakis en zangeres Kortessa Tsifodimou kent elkaar van het symfonische electro/opera/metalproject Dol Ammad, een volslagen over the top bedoening waarvan ik ooit nog eens het debuut Star Tales heb opgezocht. Dol Theeta wordt door de bandleden aangeduid als het introspectieve en meditatieve broertje van Dol Ammad.
Er zit dus een radiostilte van veertien jaar tussen de release van het onopmerkelijke debuut en deze tweede langspeler, hoewel de bandleden in de tussentijd wel onder de Dol Ammad-bannier platen hebben uitgebracht. Kan de Macedonische groep anno 2022 wel potten breken met de zelfbenoemde electronic art metal? De constatering dat het gezelschap vier jaar heeft gesleuteld aan het album en dat Monad in eigen beheer wordt uitgebracht, schept weinig vertrouwen. Maar het feit dat het album niet door een platenlabel wordt uitgebracht, hoeft natuurlijk nog niets te zeggen. Tegenwoordig is het immers vrij makkelijk om een album in eigen beheer uit te brengen. Dus wie weet verrast Dol Theeta wel met een briljante potpourri aan elektronica, progressieve metal en rockopera.
Het blijft helaas bij wensdenken, want Monad blijkt eigenlijk een weinig verheffend en zelfs op vele momenten ronduit saai werkstuk. De goede momenten zijn op de vingers van n hand te tellen. Zo is opener Umbilical bijvoorbeeld nog wel de moeite waard. Het statige nummer ontvouwt zich traag middels psychedelische keyboardpartijen die naar meer smaken. De gracieuze en bijna bedachtzame vocalen van zangeres Kortessa Tsifodimou harmoniren goed met de muziek. Daarnaast ontpopt Quicksand Portal zich tot een aardige track, vooral dankzij het fijne, lichtelijk bizarre Arcturus-sfeertje, hoewel Dol Theeta niet bepaald in de buurt komt van het niveau van deze Noorse avantgardepioniers.
De rest van het album blijkt vooral een nogal rommelig geheel te vormen van matige riffs en wat hoekige en weinig verfijnde composities (We Die Alone), voorzien van een logge, wat zanderige productie die het geheel geen goed doet. Tsifodimou overschreeuwt zich in enkele tracks nogal met haar sopraanzang, die op de grens van de irritatiezone bivakkeert. Helemaal storend zijn de vele cheesy filmsamples die in de nummers verwerkt zijn en een bijzonder ontsierende werking hebben. Ze lijken uit derderangs erotische thrillers te komen, waardoor de muziek nogal amateuristisch overkomt (Modus Operandi, Enchanted). Ik heb geen idee welk effect de band ermee wil sorteren, maar het eindresultaat botst nogal hardhandig met het introspectieve geluid dat Dol Theeta volgens zijn eigen beschrijving poogt neer te zetten.
Kortom: Monad is een plaat die we maar beter snel kunnen vergeten. Behalve de verdienstelijke openingstrack valt er namelijk weinig te genieten. Bij vlagen is de muziek futloos en saai, op andere momenten rommelig en incoherent. Wat mij betreft mag Dol Theeta wederom een jaar of veertien in de ijskast. Misschien dat er in 2036 schot in de zaak zit.
Tracklist:
1. Umbilical
2. Modus Operandi
3. Enchanted
4. Monolith
5. Remember
6. Quicksand Portal
7. We Die Alone
8. Monad
