Wolfheart maakt al jaren meer dan degelijke albums. Je kunt ervan op aan dat Tuomas Saukkonen en co kwaliteit leveren en derhalve een nieuwe plaat van de groep blind aanschaffen. Toch blijft er na het beluisteren van zon collectie winter metal-songs vaak niet veel hangen. Brengt King Of The North daar verandering in?
Het zesde studio-album klinkt zowel vertrouwd als vernieuwend. Gebleven zijn de mix van Amon Amarth-, In Flames- en Soilwork-riffs, de extreme vocalen van Saukkonen, de blastbeats en de Finse melancholie la Insomnium. De blackmetalinvloeden die op Wolves Of Karelia (2020) te vinden zijn, hebben plaatsgemaakt voor riffs die vertrouwder aanvoelen. Vernieuwend zijn de cleane vocalen van gitarist Vagelis Karzis (Full House Brew Crew, ex-Rotting Christ). Daarnaast is de inzet van pianomelodien en orkestraties toegenomen. De zeven en een halve minuut durende opener Skyforger bevat alle genoemde elementen en laat treffend horen wat je van het album kunt verwachten.
King Of The North is op vocaal vlak het meest gevarieerde Wolfheart-album. Saukkonen is nog steeds hofleverancier van de zangpartijen met zijn kenmerkende, extreme vocalen. Karzis keert in vrijwel elke track terug met zijn melodieuze zang. Hij doet dat prima, zoals in Desolated Land. In The King doen zijn rauwe vocalen wel wat denken aan die van Robb Flynn (Machine Head). Opvallend geslaagd is de gastbijdrage van Jesse Leach (Killswitch Engage), die met zijn zang Ancestor promoveert tot een van de hoogtepunten. Karl Sanders kan dat trucje met zijn lage grunts in Cold Flame helaas niet herhalen.
Saku Moilanen (Red Moon Architect, ex-Aeonian Sorrow) is nog zo'n smaakmaker. Hij is op de vorige plaat al te horen met zijn keyboardspel en orkestraties, maar hij krijgt nu meer ruimte. Zijn pianospel (waarvan de hoofdmelodie fraai terugkeert in de vorm van gitaarleads) stuwt Knell en Headstones (samen met het akoestische gitaarspel) naar een hoger niveau. Andere voorbeelden van nummers die profiteren van zijn bijdragen zijn The King en Eternal Slumber.
Dat hebben sommige nummers ook wel nodig, want hoe prettig het album ook wegluistert, heel veel blijft er niet hangen. Ondanks dat de band volgend jaar het tienjarig jubileum mag vieren, is dit probleem nog steeds niet verholpen. Veel riffs en leads zijn degelijk tot goed, maar hebben we al eens eerder gehoord. Het is dan ook prettig dat er in Headstones en Fires Of The Fallen iets meer wordt gexperimenteerd, al is In Flames in laatstgenoemde nooit ver weg.
King Of The North is derhalve een degelijk tot goed album, zonder dat het heel memorabel songmateriaal bevat. Wel is het prijzenswaardig dat de band nieuwe dingen probeert (met wisselend succes, zoals de gastartiesten) en Karzis en Moilanen verfrissende ideen aan de melodeath toevoegen. Het maakt de muziek rijker en minder voorspelbaar. Niet iedere fan zal echter blij zijn dat er flink wat meer cleane zang te vinden is op de nieuwe langspeler. Ondanks de noviteiten komt Wolfheart overigens nog altijd bruut uit de hoek met agressieve blasts, snelle tremoloriffs, extreme vocalen en strijdvaardige, kwalitatieve composities, die fijn zijn om naar te luisteren.
Tracklist:
1. Skyforger
2. Ancestor (Feat. Jesse Leach)
3. Knell
4. Desolated Land
5. The King
6. Cold Flame (Feat. Karl Sanders)
7. Headstones
8. Fires Of The Fallen
9. Eternal Slumber
