De eerste kennismaking met de Italiaanse formatie Black Therapy stamt van drie jaar geleden. Destijds was ik nog zeer positief over Echoes Of Dying Memories, het derde album van de melodieuze deathmetallers uit Rome. Die plaat weet de melancholische inborst en het smaakvolle gitaarwerk van groepen als Insomnium, Before The Dawn en Omnium Gatherum te combineren met een wat agressiever geluid, dat vooral op het conto komt van frontman Giuseppe Di Giorgio. Perfecte muziek om de gure herfstdagen mee in te gaan, concludeerde ik destijds.
Drie jaar later ligt opvolger Onward in de schappen. Op het eerste gehoor is er weinig veranderd hoewel de herfst naar alle waarschijnlijkheid nog wel even op zich laat wachten. Deze plaat bevat net als zijn voorganger negen nummers, waarvan n instrumentale track, in totaal goed voor een ruime drie kwartier aan nieuwe muziek. Ook qua stijl ligt het album volledig in het verlengde van Echoes Of Dying Memories. Dat wil zeggen: melodieuze death metal met veel nadruk op het gitaarwerk van Andrea Mataloni en Davide Celletti, gebracht met veel gevoel voor melancholie. Het eerder genoemde Insomnium lijkt de grote inspiratiebron van de mannen te zijn.
Daarmee komen we direct bij het belangrijkste euvel van dit album. Het materiaal op Onward is van a tot z voorspelbaar. Di Giorgio mag dan over een redelijk stevige strot beschikken, de nummers kleuren verder z braaf binnen de lijntjes dat het een beetje slaapverwekkend wordt. De enige uitzondering is Betray My Ideals met ruim zeven minuten een van de langere tracks dat nog iets spannender is qua opbouw. Ook het titelnummer weet zich enigszins te onderscheiden door het catchy refrein in combinatie met het smeuge gitaarwerk. Verder gaat de muziek het ene oor in en het andere oor uit. Ook na meerdere luisterbeurten verwaaien de klanken vrijwel direct, ook al klinkt het allemaal best catchy.
Naast het grijzemuizenkarakter van de muziek kent Onward ook andere problematische aspecten. Zo waagt Di Giorgio zich met enige regelmaat (Blindness, Behind The Glass) ook aan cleane zang, maar dat kan hij beter achterwege laten. Met zijn zeurderige, nasale stemgeluid (in combinatie met het accent) zorgt hij voor koude rillingen, die echter zeker niet voortkomen uit genot. Tijdens het afsluitende A Quiet Place maakt gastzangeres Chiara Filippelli haar opwachting, maar ook dat zorgt vooral voor kromme tenen vanwege haar matige bereik. Productioneel gezien klinkt het schijfje ook niet echt fantastisch. De sound is wat blikkerig, waardoor de muziek nogal onbehouwen uit de speakers komt.
U hoort het al: Onward is vooral geschikt voor onverbeterlijke adepten van de Scandinavische melodeathsound. Er gaat namelijk te veel mis om echt te kunnen overtuigen. Als de composities dan ook nog eens vrij vlak blijven, blijft er weinig over. Hoewel de band niet echt is veranderd qua stijl, is Echoes Of Dying Memories op alle fronten een beter album (ook al is mijn beoordeling van die plaat met terugwerkende kracht wellicht ietwat overoptimistisch geweest). Laten we hopen dat Black Therapy weer iets van die klasse weet terug te vinden.
Tracklist:
1. Onward
2. Blindness
3. Betray My Ideals
4. Behind The Glass
5. Together
6. At The Gates Of Soul
7. The Song Of My Absence
8. Destroy The Fate
9. A Quiet Place
