Sodom viert zijn veertig-jarig bandjubileum met de verzamelaar 40 Years At War - The Greatest Hell Of Sodom. Het artwork van Eliran Kantor toont de bekende Sodom-mascottes in gevecht. Knarrenheinz, de soldaat met gasmasker, valt de beul aan met zijn eigen zwaard, maar voelt dat de beul zijn hand strak om de keel klemt. Van ieder album (plus de ep In The Sign Of Evil) is n nummer nieuw opgenomen. Dat is niet per se de meest voor de hand liggende. De arrangementen zijn bewust niet veranderd. De nummers zijn gecoverd in exact dezelfde toonsoort en met de originele teksten. Vanaf volgend jaar wordt het jubileum ook op het podium gevierd.
In navolging van Venom verkende Sodom al vanaf het prille begin de extreme uitersten in metal. Met de eerste demos wisten de heren de aandacht te trekken van Steamhammer voor het uitbrengen van de ep In The Sign Of Evil (1984). Door de jaren heen is de punk-onderstroom behoorlijk sterk overeind gebleven in de giftige aanvallen. Witching Metal is n van de vroegste nummers en laat horen dat Venom, naast de ruige punk van Discharge, een belangrijke inspiratiebron vormt. Het nummer staat niet op de verzamelaar (wel op de bonus-cd in de boxset), maar Sepulchral Voices is minstens net zo bruut. Het debuut Obsessed By Cruelty (1986) had wat voeten in de aarde: gedoe over de kwaliteit van de opnames en spanningen tussen de bandleden. De sound is ook niet best. Drummer Chris Witchhunter (Christian Dudek) weet het geheel enigszins te redden. Het is een genot om de nieuwe opname van After The Deluge te beluisteren. Het was destijds behoorlijk progressief te noemen en dit nummer behoort nog altijd tot mijn Sodom-favorieten.
Vraag een willekeurige metalfan naar Sodom en hij of zij zal meteen Agent Orange of Persecution Mania (1987) noemen. Het zijn de jaren met gitarist Frank Blackfire. Een beter gestructureerde aanpak werpt zijn vruchten af, net als de productie van Harris Johns. Ieder nummer op beide albums heeft de tand des tijds doorstaan en behoort tot de klassiekers, al had ik Electrocution niet meteen in de tracklist verwacht. Baptism Of Fire vormt daarentegen een hoogtepunt op Agent Orange (1989). Met deze twee albums wist Sodom uit te groeien tot een zeer populaire band. Slechts een jaar later verscheen de opvolger Better Off Dead (1990), bijna het tegenovergestelde van het voorgaande werk. Zeker de eerste helft van de plaat. De nummers zijn technischer en iets bombastischer. De punkinvloeden zijn niet verdwenen, maar de songwriting is complexer. Het is de laatste plaat met Chris Witchhunter. Vanwege zijn alcoholprobleem wordt hij uit de band gezet.
Tapping The Vein (1992) zal voor liefhebbers van Sodom gelden als hoogtepunt in de discografie. Het zwaarste en meest venijnige album, door het rauwe en brute randje bijna net zo dicht bij thrash als death en met de kenmerkende punkinvloeden. Body Parts is een snelle, no-nonsense thrasher. Het spervuur van pakkende riffs heeft veel baat bij de nieuwe opname. Als punkliefhebber behoort ook Get What You Deserve (1994) tot mijn favorieten. Feitelijk is het opvallend dat de plaat zoveel overeenkomsten heeft met de beginjaren en niet doorborduurt op Tapping The Vein. Het ietwat bizarre Jabba The Hut, een razende punkrocker pur sang, is een hoogtepunt op deze verzamelaar.
Met Masquerade In Blood (1995) keert Sodom terug naar zware, rauwe thrash. De basgitaar krijgt een prominentere rol in het geheel en Tom Angelripper neemt de productie voor eigen rekening. De nummers zijn solide, maar eveneens behoorlijk rechttoe rechtaan, zoals het groovende Gathering Of Minds laat horen. Op Til Death Do Us Unite (1997) werpt gitarist Bernemann (Bernd Kost) zich op als de stijlbepalende factor. De focus ligt minder op snelheid en meer op fraaie solos en een sinistere sfeer. Het is ook de plaat waarmee Sodom de confrontatie aangaat met de autoriteiten en maatschappijkritische teksten de overhand krijgen. Code Red (1999), het tweede album met drummer Bobby (Konrad Schottkowski) en Bernemann, bevat enkele van de meest heftige nummers van de band. Het genadeloze Book Burning is een schot in de roos vanwege de goede flow.
En dan volgt M-16 (2001), het eerste album met een sterk anti-oorlogsperspectief en het laatste waar Harris Johns aan heeft meegewerkt. De vraag over het bekendste album van Sodom wordt meestal beantwoord met Persecution Mania of Agent Orange, maar als je vraagt naar het beste album, dan verslaat deze release beide platen. Agressieve thrash met razendsnelle riffs gaan gepaard met langzamere, doelbewust verpletterende passages. De zwaarste riffs kenmerken Genocide. Sodom (2006) laat een melodieuze kant horen van de heren en bevat meer mid-tempo nummers. City Of God (met een fraaie solo) is een hoogtepunt op die plaat en klinkt voller dan het origineel.
The Final Sign Of Evil (2007) is een heropname van oude nummers en niet eerder uitgebracht materiaal, opgenomen met oudgedienden Witchhunter en Grave Violator. Ashes To Ashes is n van die 'nieuwe' nummers. Oude tijden herleven, maar de plaat heeft weinig raakvlakken met de technische vaardigheden van Sodom op dat moment. Met In War And Pieces (2010) worden de gifpijlen gericht op religieus terrorisme. De titeltrack begint met door het Midden-Oosten genspireerde akkoorden voordat het kenmerkende spervuur wordt geopend. Tom Angelripper klinkt norser en bozer. Muzikaal borduurt de plaat voort op M-16 en het ongetitelde album. Het is de laatste plaat met Bobby achter de drumkit.
Epitome Of Torture (2013) verrast met een behoorlijk oorspronkelijk geluid. De furieuze punkinvloeden zijn weer sterker aanwezig, maar ditmaal in combinatie met een behoorlijk gepolijste sound. S.O.D.O.M. komt op de verzamelaar beter uit de verf. Deze lijn wordt doorgetrokken met Decision Day (2016), maar met een betere sound. Natuurlijk is het materiaal melodieuzer, technisch beter en minder zwart dan de eerste platen. Dat is de invloed van Bernemann in het geheel, maar Sodom klinkt weer lekker rauw. Dat de nummers toch catchy kunnen klinken, bewijst Caligula met een pakkend refrein.
Ondanks de uitstekende staat van dienst moet Bernemann (Bonded) het veld ruimen in het streven naar een back-to-the-roots-gevoel, inclusief de terugkeer van gitarist Frank Blackfire. Een tweede gitarist (Yorck Segatz) werd aangetrokken en drummer Husky verkoos Asphyx boven Sodom. Toni Merkel nam plaats achter de drumkit voor de opname van Genesis XIX (2020). Euthanasia is een snelle thrasher die erg doet denken aan het Agent Orange-tijdperk. Het nummer is pas twee jaar oud, maar voor de volledigheid is het onmisbaar op de verzamelaar.
Het opnieuw opnemen is een goed idee. Het is fantastisch uitgevoerd en het is leuk dat er een aantal minder voor de hand liggende tracks op de verzamelaar is verschenen. Wat vooral leuk is, is dat je eigen herinneringen ophaalt. En ja, ik voel mij op dit moment verdomd oud. De productie is erg goed, waardoor vooral de oudere nummers frisser en moderner klinken. Bovendien zijn het betere muzikanten dan in de begindagen, waardoor de nieuwe versies ook strakker zijn. De oude tracks hebben een cultstatus, maar wie moeite heeft met de strakke versies, kan altijd de originele versie beluisteren.
Tracklist:
1. Sepulchral Voice
2. After The Deluge
3. Electrocution
4. Baptism Of Fire
5. Better Off Dead
6. Body Parts
7. Jabba The Hut
8. Gathering Of Minds
9. Thats What An Unknown Killer Diarized
10. Book Burning
11 Genocide
12. City Of God
13. Ashes To Ashes
14. In War And Pieces
15. S.O.D.O.M.
16. Caligula
17. Euthanasia
