Wat vliegt de tijd. Volgend jaar bestaat Christofer Johnsson's Therion alweer vijfendertig jaar. Gedurende dat drienhalf decennium is de band aardig veranderd. Van brute death metal naar melodieuze metal met operaelementen. Niet alle langspelers zijn een daverend succes, maar Johnsson en de band hebben toch altijd doorgezet. Voor Leviathan slaat Therion een ander pad in, hoewel het eigenlijk een bekende weg is. In plaats van allerlei experimenten met Franstalige covers en een groteske, mislukte opera legt de groep zich toe op muziek maken waar de fans door de jaren heen zo van zijn gaan houden. Dat is de Leviathan-trilogie geworden. Het eerste deel verscheen vorig jaar. Op het vervolg hebben we gelukkig niet lang hoeven wachten.
De openingstrack Aeon Of Maat is een snelle, pakkende rocker. Het heldere, prettige geluid is opvallend, evenals de goed gebalanceerde productie en mix. Er is veel aandacht besteed aan allerlei muzikale details in de instrumentatie en zang. Het bevat de typische oosterse elementen, wringende gitaren en nodige bombast. Het geheel klinkt vol en overtuigend, terwijl de individuele partijen niet altijd even complex zijn. Dat hoeft ook niet, want de som is veel waardevoller dan dat de afzonderlijke onderdelen ooit zullen zijn. Therion klinkt hier echt als een band die nauw verbonden is met koor en orkest. De nieuwe, duistere muziek vol bitterzoete melancholie die de luisteraar wordt voorgeschoteld, kan zich meten met het beste wat de afgelopen decennia onder de noemer Therion is geproduceerd.
De mengelmoes van lieflijke, warme partijen en constant aanwezige duisternis is op de gehele plaat terug te vinden. De nummers hebben wel elk een eigen karakter. Leviathan II klinkt dan ook zeer divers. Lucifuge Rofocale is bijvoorbeeld flink ruig, met diepe koorzang en grommende zangpartijen. De hogere dameszangpartijen zorgen voor het broodnodige licht tussen al het dreigende gitaargeweld. Hades And Elysium daarentegen bevat amper gitaarpartijen en leunt voornamelijk op warme koorklanken en fijne zanglijnen van onder meer Thomas Vikstrm (tenor) en Lori Lewis (sopraan). Het rappe Midnight Star verandert van een snelle metalsong in een groots Slavisch lied met hulp van een groot koor. Voor Therion-begrippen is Cavern Cold As Ice vervolgens een popsong die makkelijk in het gehoor ligt, maar wel het beste van de muzikanten naar voren brengt. Diverse stijlen en invloeden worden dan ook moeiteloos met elkaar verweven tot fijnzinnige metalsongs met een duister randje.
De dames en heren maken indruk, maar laten echter ook wat steken vallen. Vooral in de eerste twee singles: Litany Of The Fallen en Pazuzu. Eerstgenoemde brengt behoorlijk wat pompeus drama, maar klinkt in vergelijking tot het overige materiaal hoekig. Het lijkt de track aan samenhang te ontberen. Pazuzu mist juist weer wat scherpte en kabbelt voort met een zoutloos refrein. Niet alles wat het gezelschap aanraakt verandert in goud, ondanks de stortvloed aan referenties aan alchemie en mythologie.
Uiteindelijk zijn het bescheiden minpunten van een plaat die precies levert wat je als luisteraar verwacht na al die jaren Therion: stevige muziek die omgeven is met sluiers van warmte en duisternis. Leviathan II is een geslaagd album, dat consistenter klinkt dan zijn voorganger en nieuwsgierig maakt naar het derde deel uit de trilogie.
Tracklist:
1. Aeon Of Maat
2. Litany Of The Fallen
3. Alchemy Of The Soul
4. Lunar Coloured Fields
5. Lucifuge Rofocale
6. Marijin Min Nar
7. Hades And Elysium
8. Midnight Star
9. Cavern Cold As Ice
10. Codex Gigas
11. Pazuzu
12. Aeon Of Maat (Alternative Vocals Version)
13. Pazuzu (AOR Version)
