Codex Omega, de meest ambitieuze plaat van Septicflesh tot nu toe, werd vijf jaar geleden op de nietsvermoedende wereld losgelaten. Een mooi moment om deze bijna onberispelijke plaat alsnog de meer dan verdiende aandacht te geven. In alle eerlijkheid heb ik de heren na Communion (2008) van mijn radar laten glippen. Voor mij werkte die combinatie van klassieke elementen met death niet echt. In elk geval niet zo goed als die van stijlgenoten Fleshgod Apocalypse. In 2018, net na de jaarwisseling, stuitte ik op de videoclip bij Martyr en dat moment veranderde alles.
Niet eerder klonk Septicflesh zo massief. De orkestratie wordt niet alleen gebruikt om sfeerelementen toe te voegen, maar is werkelijk samengesmolten met de brute, agressieve death tot een demonische cocktail. Bovendien zijn de orkestratie en koorzang verbluffend mooi. Gitarist Christos Antoniou heeft klassieke muziek gestudeerd en weet precies wat hij doet. Het kenmerkende gegrom van Spiros Antoniou komt ook veel beter uit de verf, evenals de cleane zang van gitarist/tekstschrijver Sotiris Vayenas. Het is de eerste plaat met de getalenteerde Kerim Lechner achter de drumkit. De productie van Jens Bogren is de kers op de taart. In mijn veertig jaar als metalhead was ik zelden zo onder de indruk van een plaat.
Natuurlijk is het wiel met Codex Omega niet opnieuw uitgevonden. Sterker nog, feitelijk is er niets nieuws toegevoegd aan de mix. Het recept is alleen verfijnd en geperfectioneerd. De dreigende sfeer is continu aanwezig in een epische soundscape en instrumentaal is de plaat uitzonderlijk. Alle noten van het Prague FILMharmonic Orchestra, de gitaren, de bas en de drums zijn op elkaar afgestemd in een bombastische muur van geluid. Verpletterende riffs, blastbeats, strijkers en blazers versterken elkaar tijdens de chaotische momenten. De impact is fenomenaal en over ieder miniem detail is nagedacht.
Dantes Inferno volgt keurig de klassieke Septicflesh-stijl en bouwt op van verontrustende, bombastische coupletten met een stampend refrein tot een alles verpletterende groove. De intro verraadt niet meteen welke kant het nummer opgaat en dat zorgt voor spanning. Wel wordt meteen duidelijk dat de orkestratie zeer effectief wordt ingezet. Portet Of A Headless Man ontpopt zich met orintaalse melodien, fraaie koorzang en technisch vakmanschap tot een eerste hoogtepunt. Martyr, Enemy Of Truth en Our Church Below The Sea behoren eveneens tot de favoriete nummers. Laatstgenoemde vooral door de zang van Sotiris Vayenas.
Septicflesh heeft met Codex Omega iets speciaals afgeleverd. Nummers die mij iets minder aanspreken, zoals Dark Art en Faceless Queen, zijn immers meer dan de moeite waard. Voor Trinity had ik wat meer luisterbeurten nodig om het te laten groeien. Hier en daar hoor je fragmenten terug van eerdere platen. Dat stoort mij niet. Overigens lijkt daar wel rekening mee gehouden in de setlist voor Infernus Sinfonica MMXIX. Die steekt ingenieus in elkaar om het geen storende factor te laten zijn. De orkestrale bonustracks zijn de moeite waard om eens te beluisteren.
Is er dan niets om over te klagen? Nee. Geen enkele plaat is perfect, maar Codex Omega komt heel dicht in de buurt. Sneller, beter, zwaarder en massiever dan de eerdere platen. Het volledige muziekstuk is prachtig geschreven en de uitvoering is perfect, net als de productie. Kortom, een meesterwerk in alle opzichten.
Tracklist:
1. Dantes Inferno
2. 3rd Testament (Codex Omega)
3. Portrait Of A Headless Man
4. Martyr
5. Enemy Of Truth
6. Dark Art
7. Our Church Below The Sea
8. Faceless Queen
9. Gospels Of Fear
10. Trinity
