De carrire van het Braziliaanse Krisiun mag met recht ontzagwekkend genoemd worden. Al sinds 1990 - en dus inmiddels al meer dan dertig jaar - knuppelt dit deathmetalinstituut, bestaande uit de drie broers Moyses Kolesne, Alex Camargo en Max Kolesne, er met een nietsontziende bruutheid op los. Van het rauwe en onstuimige debuutalbum Black Force Domain (1995) tot aan het in 2018 verschenen Scourge Of The Enthroned vuurt het trio zijn machtige deathmetalhymnes wereldwijd met militaire precisie af op argeloze luisteraars. En daar gaan de Brazilianen anno 2022 gewoon mee door. Mortem Solis dat zich laat vertalen als de dood van de zon is alweer de twaalfde langspeler van het gezelschap.
Wie verwacht dat de leeftijd van de heren begint te tellen, komt van een koude kermis thuis. Met Mortem Solis vertoont Krisiun geen enkel teken van slijtage. De compromisloze death metal wordt even absurd strak uitgevoerd als altijd en de band doet geen enkele concessie qua intensiteit en agressiviteit. Dat maakt de plaat van begin tot eind tot een feest van herkenning. Vooral de eerste helft is ijzersterk. Sworn Enemies, Swords Into Flesh en Tomb Of The Nameless zijn stuk voor stuk eersteklas deathmetalkrakers, die vol staan met sinistere, dodelijk effectieve riffs en militaristische drumsalvos. Het hoogtepunt is echter Serpent Messiah, dat deze kenmerken nog eens aanvult met een luidruchtig gierende gitaarsolo en behoorlijk wat diversiteit hoewel dat in het universum van Krisiun natuurlijk een zeer relatieve term is.
Hoewel de tien tracks op Mortem Solis (het korte, instrumentale Dawn Sun Carnage buiten beschouwing gelaten) allemaal rond dezelfde bouwstenen zijn opgebouwd, worden ze met zoveel intensiteit en muzikaal spierballenvertoon gebracht dat het album geen seconde saai wordt. Bovendien weten de Brazilianen iets meer te doseren. Zo vormt Necronomical een klein rustpuntje. Het is een slepende, riffgedreven monster van een headbangtrack, met in het begin veel nadruk op machtige basgitaarriffs. Ongeveer halverwege knuppelt drummer Max Kolesne toch weer vakkundig alle gaatjes dicht. Hij kan het ook niet laten! Ook Temple Of The Abattoir begint dreigend en bouwt voor Krisiun-begrippen subtiel op - wat in de praktijk betekent dat Max Kolesne zich een half minuutje beheerst voordat hij een volgend salvo aan retestrakke blastbeats op de luisteraar afvuurt.
Krisiun doseert ook qua speelduur. Het album klokt uit op een kleine drie kwartier en daarmee weet de band precies de spanningsboog vast te houden. Dat betekent ook dat er geen enkele zwakke broeder (pun intended) op het album te vinden is. Want naast de collectie uit duizenden herkenbare, met bikkelhard vakmanschap en inspirerende gedrevenheid gebrachte nummers valt ook op dat frontman Alex Camargo, wiens karakteristieke buldergrunts op Forged In Fury (2015) nog wat tekenen van slijtage leken te vertonen, weer op volle oorlogssterkte lijkt te opereren. Daarmee wordt de sound van Krisiun nog nietsontziender.
Zo weten deze aimabele Brazilianen binnen de duidelijk afgebakende grenzen van de (extreme) death metal nog steeds volledig te overtuigen. Mortem Solis is verplichte kost voor iedere deathmetalliefhebber. Compromisloos en wars van concessies, maar onverminderd relevant en qua uitvoering nog steeds op de top van zijn kunnen; dat is de kracht van Krisiun in een notendop.
Tracklist:
1. Sworn Enemies
2. Serpent Messiah
3. Swords Into Flesh
4. Necronomical
5. Tomb Of The Nameless
6. Dawn Sun Carnage (Intro)
7. Temple Of The Abattoir
8. War Blood Hammer
9. As Angels Burn
10. Worm God
11. Death Of The Sun
