Pilar Mara del Carmen Mnica Gimnez Garca, beter bekend onder haar artiestennaam Ailyn, heeft de smaak te pakken. Nadat de in Noorwegen woonachtige Spaanse zangeres in 2016 niet meer welkom was bij Sirenia, was ze even klaar met zingen in een band. De veertigjarige frontvrouw deed slechts wat sessiewerk voor onder meer Dbler (eerder dit jaar omgedoopt tot Debler Eternia), Secret Rule en Melted Space. In 2019 pakte Ailyn de microfoon weer vaker op met haar eigen band Her Chariot Awaits. Daar bleef het niet bij, want een jaar later maakte de sopraan deel uit van Frontiers All Stars en voegde ze zich bij Trail Of Tears. Alsof dat nog niet genoeg was, maakte ze een jaar later deel uit van Magnus Karlssons metal-opera Heart Healer en heeft ze nu nog een nieuwe band: Lunarian.
Het grootste verschil met haar andere projecten is dat ze nu verantwoordelijk is voor zowel haar eigen teksten en zanglijnen als die van het koor. Ze zingt over zelf-acceptatie, altijd maar hebben willen voldoen aan de verwachtingen van anderen, zichzelf anders voordoen dan ze is, het accepteren van eigen imperfecties en zichzelf durven zijn. Zoals we van haar gewend zijn, doet ze dat zeer kundig en gepassioneerd. De hoge uithalen, waaronder die in het titelnummer, zijn verbluffend. De door folkmuziek genspireerde zang in het zoete, kalme Invincible hebben we nog niet eerder gehoord en is een welkome afwisseling tussen het standaardwerk.
Of het ook memorabele nummers oplevert? Daar scoort dit debuutalbum wat lager op. Het is vooral degelijk met enkele uitschieters. De eerste nummers die blijven hangen, zijn het van fraaie harmonien voorziene Endless Sleep, het opzwepende Dream Catcher, Embrace en de overtuigende afsluiter Sacrifice. De eerste twee vanwege een sterk refrein en de laatste twee vanwege de rockvibe, die afwijkt van de moderne, symfonische metal die de rest van het album kenmerkt. Wat dat betreft had Lunarian wel vaker mogen afwijken. Embers verrast met industrial aan het begin, maar vervolgt relatief standaard met dansbare, melodieuze metal. Daarmee wordt het alsnog een wat inwisselbaar nummer. Zo nu en dan zijn er raakvlakken met Delain (Dont Wait Until Im Gone) Sirenia (Dream Catcher), Within Temptation (Bleeding Out en Scarlet) en Nightwish.
Alle bijdragen zijn goed te horen, al valt wel op dat de elementen als het ware vechten om aandacht. De mix had wat organischer gemogen waardoor de sterkste melodien op de voorgrond komen te staan. Zo is Invincible een van de sterkste composities, maar komt die toch niet optimaal tot zijn recht. Een gemiste kans van de gitaarspelende producer Aldo Lonobile (Secret Sphere, Archon Angel, Sweet Oblivion), die de composities neergepend heeft.
Burn The Beauty is een prettig, modern, symfonisch metalalbum waarop Ailyn de grote smaakmaker is. De zangeres imponeert met haar kenmerkende bereik, mooie harmonien en zwoele voordracht. De muziek is professioneel ingespeeld, maar mist wat dynamiek, samenhang en emotie. Het blijft vlak en vanwege de onevenwichtige mix komen de songs niet optimaal uit de verf. Voldoende verbeterpunten dus voor een vervolg. Anderzijds is het altijd fijn om de prachtige stem van Ailyn te horen.
Tracklist:
1. Don't Wait Until I'm Gone
2. Dream Catcher
3. Embrace
4. Bleeding Out
5. Embers
6. Burn The Beauty
7. Endless Sleep
8. Invincible
9. Never Ending Circle
10. Scarlet
11. Sacrifice
