Its extremely pissed off. Zanger Randy Blythe beschrijft Omens als de meest woedende en agressieve plaat tot nu toe. Het negende studioalbum van Lamb Of God is een reactie op de absurde en veranderende staat waarin de wereld op dit moment verkeert. Het geluid van de plaat is vertrouwd, met hier en daar wat onverwachte wendingen. De verwachtingen voor de opvolger van het succesvolle Lamb Of God (2020) zijn hoog. De fans worden zeker niet teleurgesteld, want de nieuwe plaat heeft een soortgelijke stijl als eerdere werken. De geweldadige, woedende muziek, en onverwachtse zachtere stukken ondersteunen altijd een verhaal. Meestal een verontrustend verhaal.
Het album is wederom geproduceerd door Josh Wilbur (Megadeth, Korn, Avenged Sevenfold) en werd opgenomen bij Henson Recording Studios (eerder A&M Studios) in Los Angeles (Pink Floyd, Ramones, en Soundgarden). Deze productie zorgt voor een goed geluid, Nevermore, waarvoor zowel een videoclip als tekstvideo zijn verschenen, trapt het album af. Het is een typisch Lamb Of God-nummer, maar blinkt uit door de varirende vocalen van Randy Blythe. De teksten zijn goed geschreven en het groovende slagwerk van het nieuwste bandlid Art Cruz komt goed uit de verf. Het agressieve karakter van de plaat is goed te horen in Ditch. Dit snelle nummer laat deze formatie van zijn sterkste kant horen. Thrashy drums, volle baslijnen, complex gitaarspel en goed gearticuleerde screams en grunts geven de luisteraar alles wat je van deze band verwacht. Van dit soort nummers ga je beter werken, fanatieker sporten en trap je het gaspedaal dieper in. De titeltrack blijft meteen hangen. De combinatie van thrash en metalcore klinkt goed, de vocalen zijn gevarieerd en het samenspel van de bandleden overtuigend. Met een sinister geluid en diepe grunts is Greyscale een interessante track. Het laat het hoge niveau van dit album goed horen en de baslijnen van John Campbell komen goed uit de verf. Je hoort dat de bandleden een jarenlange ervaring met elkaar hebben opgebouwd. Denial Mechanism bevat de meeste agressie. Het tempo wordt flink opgevoerd en het gitaarspel van Mark Morton en Willie Adler is vlijmscherp. De woede spat ervan af.
De tracks doen niet voor elkaar onder. Wel zijn sommige nummers behoorlijk rechttoe-rechtaan en bevatten weinig elementen die je niet al eerder gehoord hebt. Vanishing en Gomorrah zijn hier voorbeelden van. Het zijn prima nummers, maar ze blijven niet hangen.
Samenvattend is Omens een goede Lamb Of God-plaat die, vergelijkbaar met zijn voorganger, veel vertrouwde elementen laat horen. Deze band heeft veel ervaring en blijft consistent met wat deze hun fans bieden. Dit betekent niet dat ze alleen hetzelfde soort tracks maken. Ook op dit album staan verrassingen zoals plotseling melodieuze en rustigere stukken, die de aangrijpende teksten hard binnen laten komen.
Tracklist:
1. Nevermore
2. Vanishing
3. To The Grave
4. Ditch
5. Omens
6. Gomorrah
7. III Designs
8. Grayscale
9. Denial Mechanism
10. September Song
