Een kruisbestuiving van agressieve post-hardcore/sludge en synthwave klinkt misschien in eerste instantie als een niet al te voor de hand liggende combinatie, maar artistiek directeur Walter Hoeijmakers durft het toch aan. Hij gaf Johannes Person (zanger, gitarist en mede-oprichter van de atmosferische sludge/post-metalband Cult Of Luna) en James Kent (bekend van het fantastische synthwaveproject Perturbator) de opdracht om hun krachten te bundelen. Onder de titel Final Light was het Roadburn-publiek dit jaar getuige van een bijzonder spektakelstuk, waarin de symbiose van logge, loodzware riffs en omineuze synthlijnen goed tot zijn recht kwam.
Gelukkig is het materiaal inmiddels ook beschikbaar voor degenen die er in april niet bij konden zijn in Tilburg. Daarbij moet ik overigens wel al direct constateren dat het materiaal op plaat wel wat minder impact heeft dan in een live-setting, waarbij de heren ook nog eens ondersteund werden door fraaie visuals en een krachtige lichtshow. Door de wisselwerking tussen geluid en beeld worden de ritualistische en soms wat abstracte klanken van dit album immers tot grotere hoogte gestuwd.
Desondanks is Final Light meer dan de moeite waard. Op de beste momenten kent het album een soort onontkoombaarheid zoals we dat ook kennen van het werk van Cult Of Luna en soortgelijke groepen als Amenra: een loodzware, overdonderende en massieve aanslag op de zintuigen. De melodieuze, dreigende keyboardklanken van Kent zorgen voor een verrijking en verdieping van die verder vrij klassieke sludge/post-hardcoresound. Goede voorbeelden van tracks waarin deze combinatie uitstekend uitpakt, zijn het pulserende titelnummer en vooral het ijzersterke In The Void. Laatstgenoemde begint met vrij minimalistische, donkere keyboards, om daar monotone, hypnotiserende sludge-riffs en bijna ritualistische percussie overheen te draperen.
Op andere momenten vullen de synthklanken en sludgeriffs elkaar wat minder goed aan. Opener Nothing Will Bear Your Name hinkt bijvoorbeeld een beetje op twee gedachten. Het nummer begint met trage, dreigende synthlijnen. Na enkele minuten verandert de track ineens van karakter. De zware drumritmes, die als mokerslagen op de oorschelpen inhakken, in combinatie met de bulderstrot van Person zorgen voor een loodzware sound. Daarna zakt het echter weer wat in. Ook The Fall Of A Giant weet wat minder te boeien. De monotone screams van Persson voelen hier wat misplaatst ten opzichte van de melancholische synthpartijen.
Met het afsluitende Ruin To Decay geven de heren nog n laatste visitekaartje af. Met ruim tien minuten is dit het pice de rsistance van de samenwerking. Het epos onderscheidt zich door zijn subtiele opbouw, waarbij laagje na laagje wordt toegevoegd aan het geluidspalet, om uiteindelijk met een machtige totaalsound te eindigen. Final Light bevat interessante ideen en een vrij uniek geluid, maar blijft qua composities af en toe wat achter. Desondanks is het een geslaagd experiment, al is het maar om nog eens na te genieten van de live-ervaring van april dit jaar.
Tracklist:
1. Nothing Will Bear Your Name
2. In The Void
3. It Came With The Water
4. Final Light
5. The Fall Of A Giant
6. Ruin To Decay
