De titel van het zevende Slipknot-album leek de fans even op het verkeerde been te zetten. The End, So Far hint namelijk wel heel erg opzichtig richting het einde van de negenkoppige formatie, maar niets blijkt minder waar. Het gemaskerde gezelschap komt namelijk met een plaat waar de ambitie van afdruipt en doet zelfs een goede poging om zijn beste full-length tot op het heden af te leveren.

Al zal lang niet elke fan dat zo beleven. The End, So Far is namelijk ook de meest veelzijdige langspeler die de band heeft gemaakt. Het stadium van chaos en woede zoals die te horen is op Slipknot (1999) en Iowa (2002) is de groep ver voorbij en al sinds Vol.3: The Subliminal Verses (2004) experimenteert het collectief er lustig op los. Zodoende liet voorganger We Are Not Your Kind (2018) de meest progressieve kant van Slipknot tot nu toe horen, maar gaat de formatie ditmaal nog een stap verder.

Meer dan ooit varieert de groep met verschillende stijlen en tempowisselingen. Wat hierbij opvalt, is dat het aantal tracks waarbij het tempo is teruggeschroefd, flink is toegenomen. Opener Adderall is hierbij wellicht de grootste verrassing. Geen wervelende versnellingen, geen geschreeuw, maar een lange, ingetogen song met een rustige Corey Taylor die clean zingt.

Het opvolgende The Dying Song (Time To Sing) laat daarentegen het vertrouwde Slipknot-geluid horen. Zoals gebruikelijk bij de leadsingles van de afgelopen jaren is dit een mix van melodieuze refreinen en brullende coupletten. The Chapeltown Rag laat vervolgens heerlijk de gecontroleerde chaos los. De intro doet dankzij dj Sid Wilson denken aan het vroegere werk, maar ook Taylor schreeuwt net zo hysterisch als in de hoogtijdagen. Daarnaast valt het fabuleuze drumwerk van Jay Weinberg op. Hij is veel nadrukkelijker aanwezig, klinkt inventiever en laat horen een prima vervanger te zijn van de helaas veel te vroeg overleden Joey Jordison.

Het middenstuk van de plaat vliegt vervolgens meerdere kanten op. Yen is een langzame, beklemmende en duistere track, net als Medicine For The Dead en De Sade. Acidic kan ook aan dit rijtje toegevoegd worden, maar onderscheidt zich door zijn bluesy/stoner-karakter en zware baslijnen van Allesandro�Venturella. Helaas kabbelt dit nummer net wat te lang door. Dat kan ook gezegd worden van Heirloom, de minste track van de plaat, die qua tempo en karakter ook niet had misstaan op een Stone Sour-album.

Het zijn vervolgens nummers als Hivemind, Warranty en H377 die de luisteraar murw beuken. Vooral laatstgenoemde is een hoogtepunt en zal de fan van weleer tevreden stellen. Het is ook in elke track Corey Taylor die de show steelt. Of het nu met zijn langzame, ijzige en diepe stem is of met zijn krachtige gebrul. Hij overtuigt elk moment en weet elk nummer extra genot te geven door verschillende accenten in zijn vocalen te leggen.

The End, So Far is dus het meest gevarieerde album van Slipknot tot nu toe. Het grote aantal rustigere songs zal wellicht niet alle fans kunnen bekoren, want toegegeven dat is vaak niet wat je van de negenkoppige formatie wil horen. Het vakmanschap van de heren staat echter buiten kijf en de nummers zitten zeer goed in elkaar. Voor wie de plaat tijd geeft, ontvouwt zich een beklemmende plaat met veel hoogtepunten die succesvol een brug bouwt tussen het verleden en heden van de band.

Tracklist:
1. Adderall
2. The Dying Song (Time To Sing)
3. The Chapeltown Rag
4. Yen
5. Hivemind
6. Warranty
7. Medicine For The Dead
8. Acidic
9. Heirloom
10. H377
11. De Sade
12. Finale