Parkway Drive stond lang aan de top van het metalcore-genre. Killing With A Smile (2005), Horizons (2007), Deep Blue (2010) en Atlas (2012) zijn inmiddels klassiekers en brachten de band ver. De Australische formatie wilde echter meer en besloot met Ire (2015) het roer om te gooien. De core-elementen zijn hierop naar de achtergrond verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor experimenten en een meer algemeen metalgeluid. Opvolger Reverence (2018) vervolgde dit pad en ook het nieuwe Darker Still kan aan dit rijtje toegevoegd worden.

De fans die hopen op een terugkeer naar het oude geluid zullen bij voorbaat teleurgesteld zijn, al zegt dat niets over de kwaliteit van deze plaat. Parkway Drive laat wellicht de vertrouwde metalcore nog meer voor wat het is, maar dat zegt niet dat de formatie het rustig aan doet. Integendeel zelfs. De groep komt fris, energiek en hongerig voor de dag en presenteert een aantal harde klappers, alsmede het meest ingetogen nummer uit zijn gehele carri�re.

Opener Ground Zero is een goede vertegenwoordiging van waar Parkway Drive anno 2022 staat. Het tempo is omlaag geschroefd�en er zit meer dynamiek tussen de coupletten en refreinen, waarbij er veel aandacht is voor de melodische gitaarlijnen, meezingbare stukken en de ruwe zangstem van Winston McCall. Daarnaast is het geheel zo catchy dat de tracks zich moeiteloos in je hoofd nestelen.�

De troef die Parkway Drive op Darker Still achter de hand heeft, is variatie. Een plaat vol catchy deuntjes kan immers snel gaan vervelen, maar doordat elke song sterk leunt op zijn eigen identiteit en er een aantal zeer wenselijke verrassingen te horen zijn, blijft het album over de gehele linie sterk en verfrissend. Zo is de titeltrack een grote verrassing met zijn ingetogen karakter en heerlijke gitaarwerk. Waar de groep al eerder langzamere songs uitbracht, wisten deze niet te overtuigen. Darker Still doet dit w�l meteen vanaf het sfeervol, gefloten intro tot aan de krachtige finale en laat een grote indruk achter.�

Soul Bleach is die andere grote verrassing. Het nummer wordt ingeleid door If A God Can Bleed. Terwijl laatstgenoemde de zwakste track van de plaat is, dient deze als opbouw voor het begin van de hardste track die het album kent. Furieus knalt deze uit de startblokken en Parkway Drive doet zelfs even aan Slipknot denken. Ook de stevige afsluiter From The Heart Of The Darkness imponeert met zijn zware groove, epische gitaarriffs en een krachtig schreeuwende frontman, alsmede de single The Greatest Fear.

Toch overtuigt niet alles. If A God Can Bleed is saai, terwijl de intermezzo Stranger ook weinig toevoegt en zelfs vervelend is. Daarnaast is de zang van Winston McCall niet altijd even sterk. Meer dan ooit schakelt de frontman tussen geschreeuw, zwaar aangezette vocalen en cleane zang. Het valt hierbij op dat zijn ruwe zanglijnen niet altijd goed uit de verf komt, terwijl hij met zijn grunts en screams nog steeds behoort tot de beste vocalisten die voort zijn gekomen uit de metalcore-scene.�

Parkway Drive stond ooit aan de top van dat genre. Met Darker Still kun je stellen dat de band doorgegroeid is naar de mainstream-top van metal. Met de twee voorgaande platen probeerde de groep die stap al te maken, maar ditmaal is de groep overtuigender en krachtiger. Met veel variatie, hitgevoelig materiaal en sterke songs weet de Australische formatie ��n van zijn beste albums uit zijn carri�re�te maken. Een ideale instap-plaat voor de jeugdige metalfan, maar ook ��n met meer dan genoeg zware momenten om de veteraan te kunnen bekoren.�

Tracklist:
1. Ground Zero
2. Like Napalm
3. Glitch
4. The Greatest Fear
5. Darker Still
6. Imperial Heretic
7. If A God Can Bleed
8. Soul Bleach
9. Stranger
10. Land Of The Lost
11. From The Heart Of The Darkness