Behemoth doet geen concessies en staat voor alles wat geweldig is in extreme metal, of Behemoth is n van de weinige bands die populair is geworden door precies het tegenovergestelde te doen van wat de meeste bands doen. Dergelijke superlatieven zijn vleiend als je moeizaam ontsnapt aan de underground, maar gelden niet meer als de status is verworven die Behemoth nu heeft. Natuurlijk worden er concessies gedaan. Zo werkt het als je succes hebt en een enorme groep fans tevreden moet stellen. En ja, dat betekent het definitieve afscheid van sommige oude Behemoth-fans. Er lijkt zelfs een haat te zijn ontwikkeld, omdat de geschminkte groep populair is. Dat bereikte een hoogtepunt met I Loved You At Your Darkest (2018). Die plaat zaaide enorme verdeeldheid in de reviews. Even zo vaak geprezen als verguisd. Kan Opvs Contra Natvram het tij keren?
Feit is dat Behemoth een unieke, herkenbare stijl heeft ontwikkeld. Vanaf het prille begin, ruim dertig jaar geleden, is Nergal (Adam Darski) bezig met het perfectioneren van zijn verpletterende metalmachine. Een essentieel radertje in het geheel is drummer Inferno. Hij kwam toen Behemoth definitief afscheid nam van traditionele black met Pandemonic Incantations (1998). Het experimenteren eindigde met Satanica (1999), de eerste echte blackened death-plaat. Met bassist Orion en slaggitarist Seth werd Demigod (2004) opgenomen en sindsdien is de bezetting ongewijzigd. Seth maakt officieel geen deel uit van de bezetting, maar is overal bij betrokken. Met een solide basis en een uitgekiende formule gaat Behemoth volledig voor absolute wereldheerschappij.
Nergal staat bekend om zijn aandacht voor detail en absolute creatieve controle over Behemoth. Hij genoot van de rust die de pandemie met zich meebracht. Voor het eerst was er geen deadline, waardoor een ongekend niveau van aandacht voor het proces van schrijven en opnemen mogelijk was. Opvs Contra Natvram werd in eigen beheer opgenomen en gemixt door Joe Barresi (Volbeat, Tool). De albumtitel betekent tegen de stroom ingaan. Nergal's proces wegens godslastering in 2010 is de voedingsbodem voor de plaat. Behemoth is uitgegroeid tot de personificatie van rebellie. Spartacus was n van de meest iconische rebellen in de geschiedenis. Hij nam het op tegen het machtigste rijk aller tijden.
Post-God Nirvana is een theatrale opener met zware tribal drums en sinister gezang dat doet denken aan een didgeridoo. Het slaat meteen de brug naar de slavenoorlog onder leiding van Spartacus en gaat naadloos over in de opzwepende maalstroom Malaria Vvlgata. De hectiek wordt in goede banen geleid en de helse sfeer is typerend. The Deathless Sun is majestueuzer en begint meteen met fraaie koorzang. De sfeer is donkerder en de sound is bruter dan het voorgaande album. De aandacht voor details komt duidelijk naar voren in het epische Ov My Herculean Exile, zoals bijvoorbeeld de versnellende gitaarloopjes in de strakke refreinen en de korte, duellerende solo in de slotfase. Neo-Spartacus ontpopt zich al snel tot een eerste hoogtepunt. Het nummer heeft met een opzwepend karakter wel iets weg van Ora Pro Nubis Lucifer, maar is minder rechttoe rechtaan. De didgeridoo-stem tussen de regels door maakt het helemaal af. Meteen daarna volgt het tweede hoogtepunt: Disinheritance. Het juiste tempo met een vleugje hectiek. In dit soort nummers is Behemoth op zijn sterkst.
Off To War! is simpelweg een lekker catchy, uptempo nummer. Zo nu en dan wordt het onderbroken door eenvoudige, groovende passages met veel details, die pas na meerdere luisterbeurten volledig tot hun recht komen. Once Upon A Pale Horse is een toegankelijk, gematigd nummer dat na meerdere luisterbeurten de charme wel verliest. Het is behoorlijk rechttoe rechtaan en valt in herhaling, waardoor het een minder interessante track is. Dat is uiteraard een smaakkwestie en dat geldt ook voor de kritiek op Thy Becoming Eternal. Zo sterk als de didgeridoo-stem is, zo zwak zijn de vervormde stemmen in deze track. De epische slotfase met engelenkoor is eveneens matig en duurt bovendien te lang. Maar dan volgt de afsluiter Versvs Christvs. Bijna ademloos heb ik de track de eerste keer beluisterd. De fluisterende stem met piano, een sterke opbouw naar de slotfase, iedere gitaarklank of drumslag: alles klopt aan dit nummer. Vocaal is het erg goed en juist nu voegt het vrouwenkoor enorm veel toe. Versvs Christvs is het absolute hoogtepunt van de plaat.
Opvs Contra Natvram vertoont nauwelijks zwakke punten. De nummers vormen een goede dwarsdoorsnede van wat Behemoth te bieden heeft en over smaak valt te twisten. De aandacht voor details en de beste sound tot nu toe tillen het geheel naar een hoger niveau. Bovendien leunt de plaat minder op orkestratie en bombastische elementen dan ik op voorhand had verwacht. Hier en daar hoor je nieuwe elementen, maar verwacht geen wezenlijke vernieuwing. De gitaren klinken goed (de bas is ook goed te horen), het slagwerk klinkt geweldig en de stem van Nergal is dreigend en gepassioneerd. Dit album is het resultaat van dertig jaar perfectioneren.
Tracklist:
1. Post God Nirvana
2. Malaria Vvlgata
3. The Deathless Sun
4. Ov My Herculean Exile
5. Neo Spartacvs
6. Disinheritance
7. Off To War!
8. Once Upon A Pale Horse
9. Thy Becoming Eternal
10. Versvs Christvs
