Zes jaar na het magistrale Dystopia (2016) brengt Megadeth zijn zestiende album The Sick, The Dying... And The Dead! uit. In de tussentijd is er veel gebeurd in het kamp van Dave Mustaine. De vocalist kreeg keelkanker, er was een wereldwijde epidemie en er verscheen ook nog een rukkende David Ellefson op het internet. De kanker werd met succes verslagen, de epidemie is op dit moment in sluimerstand en Mustaine trok het getrek van de bassist niet en gooide hem uit de band.
Vergeleken met Dystopia is de line-up inmiddels dus alweer voor de helft veranderd. Bassist James LoMenzo is teruggehaald om Ellefson zijn plek in te nemen (al speelt Steve Di Giorgio (Testament) op dit album de baspartijen) en drummer Dirk Verbeuren (ex-Soilwork) vervangt Chris Adler (ex-Lamb Of God). Gelukkig heeft Dave gitarist Kiko Loureiro weten te behouden. De snarenplukker wist op het vorige album al grote indruk te maken en doet dit ditmaal wederom.
De vertraging heeft The Sick, The Dying... And The Dead! goed gedaan. Het is aan alles te horen dat het een prima verzorgde plaat is, waar veel tijd in is gestoken. Dat is hoorbaar aan de goed uitgewerkte intro's, het fenomenalegitaarwerk en de puike productie. Dit wordt meteen al duidelijk met de opener en gelijknamige titeltrack, die wervelend uit zijn startblokken schiet, maar ook bij veel andere nummers vallen de mooie beginstukken op.
Megadeth slaat niet opeens een nieuwe richting in en brengt een vertrouwd geluid. De progressievelijn van Dystopia is lichtelijk terug te horen (We'll Be Back), maar regelmatig wordt er ook gerefereerd aan het verleden en dan vooral aan het geluid uit de jaren negentig (Sacrifice en Killing Time). Het klinkt wat meer rechttoe-rechtaan, al blijven veel nummers ook erg volgepropt met details. Daarnaast is er ook meer speelsheid te ontdekken (Mission To Mars en de bonus-covers Police Truck en This Planet's On Fire (Burn In Hell).
Toch overtuigt lang niet al het materiaal. De eerste drie tracks zijn voltreffers, maar Dogs Of Chernobyl komt ondanks zijn prachtige intro te laat op gang, terwijl Sacrifice vooral inwisselbaar klinkt. Vervolgens zijn Junkie en met name Killing Time de zwakkere broeders van de plaat. Muzikaal is het in orde, maar Mustaine komt met een beetje zeurderige zanglijnen. Daarna wordt de luisteraar echter wel op een sterk slot getrakteerd, waarbij vooral Soldier On!, Clebutante en We'll Be Back schitteren. Het is vooral de afsluiter die hoge ogen gooit met felle zang, scherpe riffs en fantastischesolo's. Het nummer is zonder twijfel de beste track van het album.
Met The Sick, The Dying... And The Dead! laat MegaDave horen dat het heilige vuur na al die jaren nog steeds niet gedoofd is. Hoewel er uitstekend gemusiceerd wordt en de nieuwe plaat prima geproduceerd is, zijn de nummers over de gehele linie niet zo sterk als die op Dystopia. Toch behoort de nieuwe plaat samen met laatstgenoemde en Endgame (2009) tot het beste materiaal dat Megadeth de laatste twintig jaar heeft uitgebracht. Mustaine weet zich altijd te omringen met kwalitatief goede muzikanten en dat betaalt zich op deze plaat wederom uit.
Tracklist:1. The Sick, The Dying... And The Dead!
2. Life In Hell
3. Night Stalkers (Feat. Ice-T)
4. Dogs Of Chernobyl
5. Sacrifice
6. Junkie
7. Psychopathy
8. Killing Time
9. Soldier On!
10. Clebutante
11. Mission To Mars
12. We'll Be Back
13. Police Truck (Dead Kennedys-cover)
14. This Planet's On Fire (Burn In Hell) (Sammy Hagar-cover Feat. Sammy Hagar)
