Eldritch Anatomy is het debuutalbum van de Sloveense deathmetalband Ensanguinate. Old school metal is momenteel erg in trek bij jonge bands, maar deze band weet het gevoel van weleer op uitstekende wijze te combineren met een moderne productie, weet technisch te overtuigen en legt de lat meteen hoog voor toekomstig materiaal. De ouderwetse death bevat een flinke dosis thrash en een zwartgeblakerd randje.
Ensanguinate werd gevormd in 2020 en bracht meteen de demo Entranced In Decay uit, waarvan Hunted en Ghoul Presence de full-length hebben gehaald. Voor Pit Of Ash geldt dat niet, maar er zijn overeenkomsten met Death Vernacular. Het instrumentale Untedended Graves, Scattered Remains staat niet op het album. Eldritch Anatomy bevat elementen die het primitieve geluid van de pioniers doen herleven. Morbid Angel en Possessed worden als inspiratiebron genoemd, maar invloeden van die bands zijn nauwelijks te horen. Er zijn meer raakvlakken met bijvoorbeeld Vader. Het gitaarwerk is indrukwekkend en de wijze waarop de melodieuze, melancholische leads door het brute geweld klieven, getuigt van talent. Goede songwriting tilt het geheel naar een hoger niveau.
Het album heeft een sinister karakter, zoals het artwork van Atterigner (Gorgoroth, Khaos Diktator Design) doet vermoeden. De opener Hunted is een gerichte aanval la Bathory. Met pure razernij wordt de luisteraar volledig murw gebeukt. Je ondergaat volledig willoos het grove Cannibal Corpse-geweld dat Cadaver Synod kenmerkt. Met een Autopsy-achtig griezelsfeertje maakt Ghoul Presence een einde aan dit drieluik van woede en agressie. Het is een sterk en overtuigend begin, waarin grimmige death, venijnige thrashriffs en beukende grooves uitstekend in balans zijn en een uitnodiging vormen voor vele luisterbeurten. Met Perdition's Crown en Gaping Maws Of Cerberus gooit Ensanguinate het over een andere boeg. Eerstgenoemde geeft weliswaar ademruimte door het lagere tempo, maar is behoorlijk rechttoe-rechtaan en zakt na meerdere luisterbeurten een beetje door het ijs.
De laatste en meest gevarieerde fase wordt ingeluid met Lowermost Baptisms. Uitbarstingen van woede liggen continu op de loer en dat komt het luisterplezier ten goede. De brute agressie, die de eerste drie nummers kenmerkt, wordt gedoseerd gebruikt. Daardoor komen de furieuze passages sterker uit de verf. Sublimation is vooral een sterke track doordat het volledig afwijkt van de andere tracks. De langzame, zware doompassages met samples roepen herinneringen op aan de grafdelver, het personage dat King Diamond voor zichzelf creerde met The Graveyard (1996). Een melodielijntje kan uiterst eenvoudig, maar enorm effectief zijn. De tempowisselingen maken Death Vernacular tot een sterk nummer, maar versterken eveneens de beklemmende sfeer. Afsluiter Vile Grace bevat alles waar de deathmetalfan gelukkig van wordt, maar is met zeven minuten wat aan de lange kant.
Met Eldritch Anatomy bewijst Ensanguinate over voldoende capaciteit te beschikken om boven het maaiveld uit te steken. Het is een sterke plaat, waarmee de band teruggaat naar de roots van death en tegelijk modern klinkt. De enkele zwakkere momenten zijn echt niet slecht. Het traditionele karakter is ook de valkuil. Hoe goed deze plaat ook is, alles is al eens gedaan. Dat neemt niet weg dat fans van Possessed, Morbid Angel en Death, of liefhebbers van de sinistere melodien van Dissection en Watain, de plaat een kans moeten gunnen.
Tracklist:
1. Hunted
2. Cadaver Synod
3. Ghoul Presence
4. Perditions Crown
5. Gaping Maws Of Cerberus
6. Lowermost Baptisms
7. Sublimation
8. Death Vernacular
9. Vile Grace
