Het komt niet vaak voor dat een band aan zijn twintigste (!) full-length toekomt. Nog zeldzamer is het dat die mijlpaal wordt bereikt in een tijdsbestek van amper tien jaar. En ik kan me al helemaal geen ander geval heugen waarbij zo'n jubileumplaat ook nog eens de eerste keer is dat we op deze site aandacht besteden aan de betreffende band. Het zegt dan ook veel over Metsuhri, het eerder dit jaar verschenen album van het Finse Kalmankantaja. Het blackmetalproject van Aki Klemm (die onder het alias 'Grim666' opereert het is geen parodie!) is bijzonder productief. Naast al deze langspelers verschijnt ook nog een ware stroom aan split-releases, demo's en ander obscuur spul.
Tegelijkertijd opereert Kalmankantaja diep in de underground. Metsuhri verschijnt net als veel andere releases van de band in eigen beheer, terwijl de cd-versie en de cassetteversie (ja, die worden ook anno 2022 nog geproduceerd) via de kleine labels Wolfspell Records en Korpituli Productions verschijnen. De liefhebbers van originele en kwalitatief hoogstaande muziek, de connaisseurs onder u, zullen inmiddels al met gefronste wenkbrauwen aan het lezen zijn. Een band die zo onbekend is en aan de lopende band muziek produceert in eigen beheer en dan ook nog eens in het spectrum 'kelderblackmetal': het zal alle alarmbellen doen rinkelen. Dergelijke lezers zullen op zijn best middelmatige eenheidsworst verwachten en in het ergste geval een soort auditieve luchtvervuiling.
Wie met dergelijke verwachtingen begint, zal in positieve zin verrast worden. Het materiaal op Metsuhri is namelijk zeker niet hopeloos hoewel ik er direct bij dien te vermelden dat de muziek ook zeker niet geweldig is. Kalmankantaja levert vooral depressieve en melancholische black metal in de trant van Hermr en Burzum: repetitieve, grimmige riffs op een fundament van nogal eenvoudige drumritmes. Muzikaal gezien is het weinig hoogstaand, maar het is wel effectief in het creren van een grauwe en licht hypnotiserende sfeer. Dat effect wordt nog eens versterkt door de lengte van de tracks, die gemiddeld zo'n tien minuten klokken. De wat statige ondersteuning door minimalistische keyboardklanken doen sterk aan het werk van Lustre en soortgelijke ambient blackmetalgroepen denken.
Het melodieuze, droefgeestige gitaarwerk vormt het grootste wapenfeit van Kalmantantaja. Op de beste momenten doet de muziek daardoor denken aan een soort lo-fi blackmetaluitvoering van Insomnium en Swallow The Sun zonder daarmee te impliceren dat Kalmantanaja ook maar in de buurt komt van dat niveau overigens. Veri Josta Routa Kasvaa is het beste voorbeeld hiervan. De track begint verrassend stevig, gaat daarna over in grauw midtempo, met fraaie, 'doomy' melodielijnen la Swallow The Sun, die een plek op de voorgrond opeisen. Minder geslaagd is de eentonigheid van de muziek. Vooral de zang van Klemm is niet al te sterk. Diens zwaar vervormde screams zijn nog wel acceptabel en herinneren aan bijvoorbeeld Azaghal maar zijn sporadisch ingezette grunts zijn niet bijster overtuigend en ontsieren de boel bij vlagen. Gelukkig zijn grote delen van het album instrumentaal.
Op het moment van schrijven ligt er alweer een nieuw album van Kalmankantaja in de schappen. Hoe deze plaat zich verhoudt tot de rest van de discografie kan ik niet inschatten, maar ik vermoed dat deze band er geen problemen mee heeft om keer op keer een release in dezelfde stijl uit te brengen. Metsuhri kabbelt lekker voort en is geen straf om te beluisteren, maar er staan ook weinig noemenswaardige momenten op het album, waardoor de kans klein is dat ik regelmatig zal terugkeren naar deze muziek.
Tracklist:
1. Ruhtinas Ruumiinpalvoja
2. Kun Tlt Lhden
3. Taivaan Tuho, Maiden Manaaja
4. Metsuhri
5. Veri Josta Routa Kasvaa
6. Mdn Ihmisyyden Raunioilla
