.jpg)
Sinds het toetreden van Alissa White-Gluz is de carrirevan Arch Enemy in een stroomversnelling terechtgekomen. Ondanks dat de formatie al een indrukwekkende carrire had met Angela Gossow achter de microfoon (en daarvoor met Johan Liiva), werd vervolgens (mede dankzij Alissa) de deur naar een meer mainstream-georinteerdpubliek wagenwijdgeopend. Zo zorgden War Eternal (2014) en Will To Power (2017) vooral voor een toestroom van jeugdiger publiek en zag de groep zijn naam steeds hoger op de festivalaffiches verschijnen. Er is echter ook kritiek. Arch Enemy speelt namelijk al jaren op safe en is nog weinig verrassend. Daarmee is de succesvolle melodieuze deathmetalformatiein een soort tweestrijd beland en is het nieuwe album Deceivers hier een duidelijk resultaat van.
Want hoe je het wendt of keert, de band zal met elke release mensen zowel blij maken als teleurstellen. Er zijn immers twee groepen die bediend moeten worden: de fans van de oudere, extremere kant en de liefhebbers van het nieuwe materiaal. Arch Enemy kiest daardoor zorgvuldig voor de middenweg, zonder al te gekke uitspattingen.
Desondanks begint Deceivers verrassend genoeg met n van de meest gevarieerde composities uit de discografie. Handshake With Hell leunt nadrukkelijk op de cleane vocalen van White-Gluzen heeft veel meer een traditioneleheavy metal-aanpak. Daarnaast bouwt de song op tot een formidabele uitbarsting met een voortreffelijke gitaarsolo. Het nummer is het bewijs dat de blauwharige zangeres veel meer kan dan dat ze tot nu heeft laten horen in de band, en dat terwijl haar cleane vocalen al eerder te horen waren (Reason To Believe).
Wat daarna volgt, is de signature sound waar de formatie om bekend staat. Het is vooral de eerste helft van de plaat die imponeert. Het felle Deceiver, Deceiver laat de groep op zijn snelst horen en naast de moddervette riffs van Michael Amott en Jeff Loomis is het met name het drumwerk van Daniel Erlandsson dat positief opvalt. Ook In The Eye Of The Storm en The Watcher klinken sterk en het langzamere Poisoned Arrow heeft het in zich om een fan-favoriet te worden, vooral vanwege de grootse, meezingbare refreinen en het fijne gitaarwerk.
De tweede helft van de plaat lijkt daarentegen op een gerecyclede versie van de eerste, maar met inwisselbare tracks. Bandleider Amott zorgt ervoor dat iedereen in dienst van het geheel speelt, maar verzaakt om na House Of Mirrors met echt memorabele momenten te komen. Soms beginnen ideen veelbelovend, maar is het vervolg niet overtuigend genoeg. Het nietszeggende Exiled From Earth en Spreading Black Wings, met zijn Metallica-invloeden, zijn daar goede voorbeelden van, net als One Last Time. Laatstgenoemde bouwt met zijn coupletten prima op, maar zou gebaat zijn bij een krachtiger refrein. Daarbij is het jammer dat het nummer niet beter aansluit op het voorafgaande, instrumentale intermezzo Mourning Star.
Hoewel Deceivers een beetje als een nachtkaars uitgaat, maakt het kwintet in meer dan de helft van de nummers een zeer positieve indruk. Alissa White-Gluzlevert daarnaast meerdere topprestaties en Amott laat wederom horen een fantastische gitarist en goede componist te zijn. Hij plaatst zijn schaakstukken strategisch en zorgt ervoor dat iedereen in dienst van het nummer speelt. Zodoende is het dikwijls genieten van onder andere Handshake With Hell, Deceiver, Deceiver, House Of Mirrors, In The Eye Of The Storm en The Watcher. De roep om meestergitarist Jeff Loomis meer vrijheid te geven blijft en ook mag er meer risico genomen worden. Arch Enemy blijft echter het geesteskind van Amott en kun je het hem kwalijk nemen dat hij een formule-matige aanpak blijft hanteren als het Arch Enemy uiteindelijk zoveel oplevert?
Tracklist:
1. Handshake With Hell
2. Deceiver, Deceiver
3. In The Eye Of The Storm
4. The Watcher
5. Poisoned Arrows
6. Sunset Of The Empire
7. House Of Mirrors
8. Spreading Black Wings
9. Mourning Star
10. One Last Time
11. Exiled From Earth
