Het is een teken van veroudering wanneer de bands waar je in je jeugdjaren mee bent opgegroeid ineens met 'comebackplaten' op de proppen komen. Dat geldt met name voor symfonische black metal, die in de jaren negentig ongekend populair was en die het genre een stuk invloedrijker heeft gemaakt (uiteraard tot groot ongenoegen van de puristen, die dit soort extravagante, orkestrale overdaad destijds maar moeilijk konden verteren). Cradle Of Filth, Dimmu Borgir, Emperor en Limbonic Art waren wat Jinjer, Arch Enemy en Amon Amarth tegenwoordig zijn: de toegankelijke entree tot een wereld van de zware metalen.
De afgelopen jaren kwamen diverse oudgedienden ineens met nieuw materiaal aanzetten, vaak na een winterslaap van decennia. Trollheims Grott, ...And Oceans, Mrk Gryning en Mystic Circle zijn enkele voorbeelden van groepen die toch weer de inspiratie hebben gevonden om nieuw plaatwerk op de mensheid los te laten, vaak met bovengemiddeld resultaat. Inmiddels mogen we ook de Zweedse, melodieuze blackmetalgroep Lord Belial aan dat rijtje toevoegen. In 2009 hield de band het - met acht albums op zak - voor gezien, vanwege aanhoudende gehoorproblemen (tinnitus) bij drummer Micke Backelin.
Dertien jaar later verschijnt Rapture via het Nederlandse Hammerheart Records. En wie nog enige twijfels had na het zien van het ouderwetse, wat kitscherige artwork, zal zijn vermoedens na het horen van openingstrack Legion bevestigd zien: het is alsof de tijd heeft stilgestaan sinds de jaren negentig. Lord Belial knalt vanaf de eerste seconde op beragressieve wijze uit de speakers. Dik drie minuten intens geraas in de beste Scandinavische traditie uit de jaren negentig denk aan een mix van Thy Primordial, Dark Funeral en Setherial. Dt is een binnenkomer zeg!
En het blijft niet bij de ijzersterke opener. Rapture is tot aan de nok gevuld met moddervette, snijdende riffs in die typische jarennegentigstijl. De composities zijn extreem effectief en staan vol bikkelharde in your face-riffs, terwijl Backelin de vellen bijkans van zijn drumstel mept. On A Throne Of Souls (met geniale riffs in de stijl van Naglfar en Dissection), het dreigende Rapture Of Belial, het met sinistere gitaarlijnen doorspekte Belie All Gods en het met subtiele keyboardondersteuning verrijkte, machtige en donkere Lux Luciferi zijn stuk voor stuk vlekkeloos qua uitvoering. Het hoogtepunt is echter het guur groovende Evil Incarnate (inderdaad: ook tekstueel gezien hoeven we geen hoogstaande pozie te verwachten), een track met een hoog vuisten in de lucht-gehalte door het stuwende ritme la Tsjuder.
Een punt dat sommige luisteraars wat kan afstoten, is de prominente plek van de drums in de mix, zeker omdat die ook nog eens zwaar getriggerd zijn. Vooral Destruction heeft daar onder te lijden. Toch past het ook wel bij de compromisloze aanpak van dit album: het zorgt ervoor dat de muziek nog iets harder uit de speakers komt knallen. Liefhebbers van een meer old school geluid zullen de sound allicht iets te modern vinden. Wie daarmee kan leven, heeft met Rapture een zeer sterk album in handen, dat zeker anno 2022 vernieuwend is in zijn compromisloze uitvoering van authentieke, Scandinavische black metal.
Tracklist:
1. Legion
2. On A Throne Of Souls
3. Rapture Of Belial
4. Destruction
5. Belie All Gods
6. Evil Incarnate
7. Lux Luciferi
8. Infinite Darkness And Death
9. Alpha And Omega
10. Lamentations
