Het Tasmaanse Psycroptic draait inmiddels al meer dan twee decennia mee. De technische deathmetalband is in die periode consistent productief geweest en heeft al heel wat optredens verzorgd en platen uitgebracht. Een tijdje (in de periode van 2008 tot 2012) heeft het gezelschap het zelfs tot Nuclear Blast Records geschopt. Een knappe prestatie wanneer we in ogenschouw nemen dat dit toch niet direct het meest toegankelijke en commercieel interessante subgenre binnen de metal is.
Het tien jaar geleden verschenen The Inherited Repression (2012), tevens laatste wapenfeit voor dit label, is de laatste langspeler die ik van Psycroptic heb meegekregen. De heren hebben niet stilgezeten, want tussen die langspeler en de nieuweling Divine Council zijn nog twee full-lengths en een ep verschenen. Die zijn aan mijn aandacht ontsnapt. Tijd dus voor een hernieuwde kennismaking. Hoe hangt de vlag erbij op deze achtste langspeler? Is Psycroptic een radicaal nieuwe weg ingeslagen, of borduurt de band voort op de sound die al een decennium eerder is uitgekristalliseerd?
Na enkele luisterbeurten neig ik vooral naar de laatste optie. Divine Council laat een combinatie van technische en melodieuze death metal horen die vertrouwd klinkt. De uitvoering is ijzersterk. Psycroptic wisselt qua gitaarwerk moeiteloos tussen dik groovende riffs en meer technisch, vingervlug gepiel. Het geheel wordt met veel overtuigingskracht aan elkaar gebulderd door Jason Peppiatt. Qua stijl houdt de band daarmee het midden tussen andere grootheden in het technische deathmetalgenre, zoals Decapitated (de grooves), Obscura (de technische hoogstandjes) en Allegaeon (de ijzersterke melodien). Ten opzichte van het oudere werk horen we vooral verbeteringen op detailniveau: de puike composities en het behapbaar houden van de techniek.
De eerste helft van Divine Council is het sterkst. Met Rend Asunder en A Fool's Errand levert Psycroptic zijn visitekaartje van technische, maar toegankelijke kwaliteitsdeathmetal af. Het ijzersterke This Shadowed World is misschien wel het beste nummer: een precisiebombardement van drie minuten, waarin de band technisch vernuft vrijwel perfect weet te versmelten met vette grooves en enkele stuwende, zeer headbangwaardige passages. Met Enslavement pakken de heren het iets anders aan door zware, Gojira-achtige riffs te combineren met licht bombastische, symfonische ondertonen, die enigszins doen denken aan een deathmetaluitvoering van Septicflesh. Het middengedeelte bevat met A Prophets Council en Awakening twee wat tragere, dreigende nummers, die relatieve rustpunten vormen. Met A Fragile Existence en Exitus eindigt Psycroptic vervolgens weer met twee krakers.
Een groot voordeel van Divine Council is de behapbare speelduur van achtendertig minuten. Daarmee houdt de band de spanningsboog strak gespannen en de luisteraar gretig. En wat ook nog vermeld mag worden, is dat de productie - in eigen beheer gedaan door gitarist Joe Haley - echt fantastisch is. De plaat heeft een moddervette sound meegekregen, waarin toch alle individuele onderdelen perfect te onderscheiden zijn. De muziek komt daardoor in al zijn zwaarte en rijkheid tch overzichtelijk en transparant uit de speakers knallen. Kortom: Divine Council stelt eigenlijk op geen enkel front teleur. Psycroptic klinkt met ruim twintig jaar actieve dienst nog steeds relevant, gretig en goed. Een prestatie om trots op te zijn!
Tracklist:
1. Rend Asunder
2. A Fool's Errand
3. This Shadowed World
4. Enslavement
5. Ashes Of Our Empire
6. A Prophet's Council
7. Awakening
8. A Fragile Existence
9. Exitus
