Ik kwam voor het eerst in aanraking met de muziek van de Amerikaanse folk/blackmetalband Nechochwen via de split-release met Panopticon, waarbij vooral die laatste groep diepe indruk wist achter te laten middels het bijna twintig minuten klokkende epos Runes Heart. De vier nummers die Nechochwen op die release laat horen, zijn minder verfijnd, maar slagen er desondanks in een aardige brug te slaan tussen Amerikaanse folk/black la Agalloch en een wat primitievere, Europese pagan blackmetalsound. Twee jaar later verschijnt Kanawha Black via het kleine Bindrune Recordings, een label dat bij de liefhebbers van dit soort natuurblack goed aangeschreven staat.
Kanawha Black is al de vierde full-length van het tweetal uit West Virginia. Een beetje oneerbiedig gezegd is dat echter niet terug te horen. Daarmee bedoel ik vooral dat de algehele uitstraling van het schijfje nogal amateuristisch is, van de spuuglelijke hoes (het oog wil ook wat) tot aan de wat stroeve productie en de bij vlagen bonkige composities. Zo klinken The Murky Deep en Visions, Dreams, And Signs als een soort ongenspireerde versie van Agalloch. De cleane zang van Aaron Carey fungeert daarbij vaak als stoorzender. Hij is namelijk weinig toonvast. Ook het voortdurende gefluister, dat waarschijnlijk sfeerverhogend is bedoeld, begint wat eentonig te worden.
Exemplarisch is het titelnummer, dat nog lekker begint met een sterke, centrale riff, maar al snel wat inzakt in het middenstuk, dat bestaat uit vlak akoestisch gitaarwerk en niet helemaal overtuigende cleane zang. Het dreigende, meanderende A Cure For The Winter Plagues klinkt boeiender, maar is met zijn lengte van drie minuten eigenlijk te kort om de gecreerde sfeer ten volle te benutten. Het abrupte einde is bovendien nogal irritant. We moeten eigenlijk tot het afsluitende Across The Divide wachten om het potentieel van deze groep te horen. Het melodieuze gitaarwerk mondt zelfs uit in een spetterende solo. Wat jammer dat de overige nummers zoveel minder gedreven klinken!
Zo moet Nechochwen het op Kanawha Black vooral van goede intenties hebben. Het materiaal is niet slecht en bij vlagen best mooi, maar de muziek mist de impact die genregenoten als Agalloch en Panopticon wel hebben. De schelle productie, waar met name het gitaargeluid onder te lijden heeft, gooit bovendien roet in het eten. Hoewel ik deze stijl een warm hart toedraag, moet ik concluderen dat Kanawha Black te veel mankementen bevat om als hoogvlieger de geschiedenisboeken in te gaan. Een plaat die hoogstwaarschijnlijk stof zal happen de komende jaren.
Tracklist:
1. Kanawha Black
2. The Murky Deep
3. I Can Die But Once
4. A Cure For The Winter Plagues
5. Visions, Dreams, And Signs
6. Generations Of War
7. Across The Divide
