Men moet het ijzer smeden als het heet is; zo moet het uit Tempe, Arizona afkomstige kwartet Kardashev gedacht hebben. We zijn nauwelijks bekomen van het vorig jaar mei verschenen The Baring Of Shadows, of er ligt alweer een nieuwe langspeler in de schappen. En dat terwijl de voorganger van eerstgenoemde, Peripety, uit 2015 stamt. Het instrumentaaltje uit 2018, The Almanac, tel ik voor het gemak even niet mee, want hoe je het ook wendt of keert, de zang is ontegenzeggelijk een essentieel onderdeel van dit gezelschap. Daarover later meer.
Maar laten we beginnen bij het begin, de titel: Liminal Rite. Losjes vertaald komen we uit op 'overgangsrituelen' en daar duiden de teksten ook op. We kennen allemaal wel van die onzekere, ietwat chaotische periodes in ons leven waarin er definitief gebroken is met het verleden, maar er ook nog geen stabiele nieuwe situatie ontstaan is. Een wisseling van werkgever, een verbroken relatie, een verhuizing, afijn, vult u zelf maar in. De spoken word-passages beschrijven de daarmee gepaard gaande, vervreemdende emoties op een welhaast filosofische manier. Wat te denken van frasen als 'memories are obscured by regrets' en 'the weight of all I've seen blurs my vision'? De oude, ogenschijnlijk verwarde, moegestreden man op de hoes roept associaties met The Oubliette van The Reticent op, dat de verschillende (overgangs)fases van dementie beschrijft.
Muzikaal komen we daarmee enigszins op het juiste spoor. Dat wil zeggen: de focus ligt op het weerspiegelen van de rijk geschakeerde emoties die ten grondslag liggen aan dergelijke, vaak heftige periodes. Het gaat dan ook alle kanten op. Gemiddeld zit Kardashev echter wat meer in het metalstraatje. Wat dat betreft komen associaties met bands als Ne Obliviscaris, Galar en (oude) Opeth op, maar geen van alle beschrijft de custom cocktail die deze Amerikanen u voorschotelen.
Dan moeten we het even over die zang hebben. Mark Garrett is wat dat betreft een alleskunner; van straight-in-your-face onbeschofte ijzervreter als grunter, tot oorstrelende, welhaast palliatieve hemelterger in de vorm van operazang. Net als in het echte leven, waar wanhoop, berusting en frustratie vaak moeiteloos in elkaar overvloeien of zelfs door elkaar lopen, heeft hij beide persoonlijkheden c.q. emotieve vocalen langs, door en over elkaar heengelegd. De vocoder heeft hij (gelukkig) opzij gelegd. Hij heeft alle harmonien zelf ingezongen. Hoe hij dat dat live gaat doen? Simpel, dat doet de band niet. Althans, naar eigen zeggen heeft de band in ieder geval vooralsnog geen tourplannen.
Op vergelijkbare wijze vecht de band zich een baan door het amalgaam van zielenroerselen dat gepaard gaat met dergelijke introspectieve fases in het leven. Onze identiteit, het ik, is onze verzameling herinneringen, maar er is geen ijkpunt, geen houvast, geen herkenning in dergelijke transities. Wie was die persoon? Wie ben ik nu? Wie wil ik worden? Hoe wil ik zijn? Het zijn de grote vragen van het leven waarmee wordt geworsteld en zo slingert het instrumentarium door het landschap van dikwijls conflicterende en met regelmaat contradictoire emoties. Niet wetend waar we begonnen zijn, niet wetend waar we eindigen.
Beseffende dat hij de verbinding met het verleden kwijt is, wordt al het plezier in het leven overschaduwd door dit pijnlijke, onomkeerbare verlies. Volledig verzwolgen door spijt en wanhoop, teneinde dat verleden en elke herinnering eraan dan maar volledig te vernietigen, steekt de protagonist zijn huis en zichzelf in brand, om uiteindelijk teniet gedaan te worden door de insecten en dieren uit het omliggende bos. Er is schoonheid in vernietiging, zo blijkt ook uit het afsluitende, bijna twaalf minuten durende Beyond The Passage Of Embers, dat, naar de trots van de band, opgesierd wordt door saxofonist Christoph Clser (Bohren, Der Club Of Gore).
Mocht het nog niet duidelijk zijn, liefhebbers van monodimensionale, formulaire genremuziek kunnen deze plaat met een gerust hart negeren. Zonder er een kafkaske of John Zorneske chaos van te maken, overigens. Kardashev schrijft namelijk prima composities met een duidelijke rode draad. Nergens verzandt de band in jazz-gefriemel of anderszins pretentieus geneuzel. Kunt u wel tegen een beetje avantgardistische vernieuwing en bent u niet vies van een scheutje death metal, geef deze heren dan een kans.
Tracklist:
1. The Approaching Of Atonement
2. Silvered Shadows
3. Apparitions In Candlelight
4. Dissever
5. Lavender Calligraphy
6. The Blinding Threshold
7. Compost Grave-Song
8. Cellar Of Ghosts
9. Glass Phantoms
10. A Vagabond's Lament
11. Beyond The Passage Of Embers
