Het is weinig bands gegeven om hun debuutalbum integraal te mogen vertolken op een prestigieus festival, maar de jonge, Tilburgse blackmetalformatie Freja is deze eer onlangs ten deel gevallen toen de band op het recente Roadburn-festival zijn debuutalbum Tides ten gehore mocht brengen. Helemaal verrassend is dat echter niet. Het tweetal achter Freja heeft zijn sporen immers al wel verdiend. Zo kennen we gitarist, drummer, bassist en vocalist Wessel Reijman vooral van zijn innovatieve werk met Laster, terwijl gitariste, bassiste en vocaliste Carmen Raats enige bekendheid heeft vergaard met Scarlet Stories, Witte Wieven en meer recentelijk Vuur & Zijde. Tides is dus niet het werk van een stel beginnelingen.
Roadburn bestaat tradioneel uit het maken van lastige keuzes. In het geval van Freja betekende dat een keuze voor Jo Quail en haar eenmalige performance van The Cartographer. Tijd voor een herkansing, die niet in een volle zaal, maar met een goede hoofdtelefoon in het schemerdonker plaatsvindt. De ideale setting om de uitgesponnen, atmosferische blackmetalcomposities van Freja tot hun recht te doen komen. De zes tracks op Tides bestaan uit meanderende, stemmige riffs, die nu eens melancholisch, dan weer wat steviger uit de hoek komen. Invloeden van vooral Alcest en Fen, maar ook Empyrium en Drudkh liggen aan de oppervlakte van de sfeervolle composities, vooral op momenten dat akoestisch getokkel de overhand neemt.
Het album begint krachtig met het uitstekende Our Chosen Path, een nummer dat aftrapt met een epische riff en woeste drums. De track doet in de verte aan het werk van het Schotse Saor denken, vooral ook vanwege de bulderende screams van Reijman. Scattered Fields valt vooral op door de gloedvolle, instrumentale passages, die sfeerverhogend werken, zeker als ze contrasteren met de wat weggemoffelde, sterke screams van Raats. Het melancholische Dusk is in muzikaal opzicht misschien wel het fraaiste nummer op dit debuut, alleen missen de cleane vocalen van Raats (hoewel zeker niet slecht) nog wat kracht, zeker ten opzichte van de primordiale grunts van Reijman.
Freja weet eigenlijk in vrijwel ieder nummer net andere accenten te leggen. Zo betreedt de band met Cataclysm af en toe post-metalwateren door de hoekige riffs, terwijl Of Those Stricken By Fate door zijn combinatie van dromerig getokkel en lieflijke zang aan het werk van Sylvaine doet denken. Aparte vermelding verdient het afsluitende Cloaks Of Valor met een lengte van ruim negen minuten het langste nummer van het album. Dit is ook direct de stevigste track, met veel nadruk op grimmige riffs en monotoon, cascadiaans voortratelend drumwerk. De fraaie wijze waarop de band in de tweede helft overstapt op een gloomy ritme en naar een bijna post-rock-achtig einde toewerkt, verraadt het muzikale vakmanschap.
Tides is een album dat geen nieuwe paden bewandelt, maar dat voortbouwt op de stevige fundering die het afgelopen decennium is gelegd door groepen die de atmosferische kanten van de black metal belichten. Wat Freja voor heeft op de talloze genregenoten, is het talent voor het schrijven van boeiende composities. De plaat staat vol met fijn, vloeiend gitaarwerk waarin kalm getokkel naadloos overgaat in episch tremologeweld. Daardoor merk ik dat ik zeer regelmatig word teruggelokt naar dit album. Een prima visitekaartje van dit duo, dat vooral een aanrader is voor de liefhebbers van sfeervolle, glooiende black metal om mee weg te mijmeren.
Tracklist:
1. Our Chosen Path
2. Scattered Shields
3. Dusk
4. Cataclysm
5. Of Those Stricken By Fate
6 Cloaks Of Valor
