Kreator behoort tot het selecte groepje metalbands waarvan je je niet kunt voorstellen zonder te leven. Hate ber Alles is de vijftiende studio-release en bewijst dat de band rond Mille Petrozza zich niet laat beperken door genregrenzen. Het is de eerste plaat met bassist Frdric Leclercq (ex-Dragonforce) en misschien wel de meest gedurfde in de discografie. De release is uitgesteld vanwege de pandemie, waardoor er iets meer tijd zit tussen Gods Of Violence (2017) en de nieuweling dan gebruikelijk. De split met Lamb Of God, 666 - World Divided/Checkmate (2020), maakte het lange wachten iets aangenamer.
Het ondiplomatieke karakter van weleer heeft na een minder interessante periode in de jaren negentig (van Renewal tot Endorama) een melodieuzer tintje gekregen. Met Violent Revolution (2001) wist Kreator zich volledig te herpakken, waarna de unieke stijl geleidelijk is aangepast en verfijnd naar een veelzijdiger en experimenteler geluid. Maatschappijkritische teksten zijn daarbij net zo typerend als de vlijmscherpe riffs. Op dit album is Mille nog directer en komt meteen ter zake. Tolerantie is ver te zoeken, mensen schreeuwen maar wat en ze gebruiken haat als drukmiddel.
Voor de orkestrale intro Sergio Corbucci Is Dead, een ode aan de overleden Italiaanse regisseur van de spaghettiwesterns, is opnieuw ondersteuning verleend door Fleshgod Apocalypse. De titeltrack is de perfecte start voor deze plaat. Kreator pur sang en meteen komt het protestkarakter naar boven. De hint naar California ber Alles van Dead Kennedys (1979) lijkt niet toevallig. De sfeer die het album kenmerkt is gericht op protest, passend bij Petrozza's steeds linksere politieke, sociale en milieuvriendelijke houding. Het verwerpen van haat, in de meest uiteenlopende vormen, is het centrale thema in de teksten. "Hate is the virus of this world". De mensheid maakt steeds opnieuw dezelfde fouten.
Kreator heeft een onwaarschijnlijk hoog aantal anthems weten te creren en dat aantal blijft groeien met dit album. De melodien van Killer Of Jesus nestellen zich onmiddellijk in het brein en blijven daar rondspoken. Het hoge tempo, de gangshouts en een fraaie solo stuwen het geheel naar een eerste hoogtepunt. Het tempo gaat flink omlaag als Crush The Tyrants heerlijk groovend voort ploegt om alles te verpletteren. Het catchy Stongest Of The Strong bevat de uitgekiende balans tussen agressie en melodie die kenmerkend is voor de stijl van de veteranen. Een sterkte track die niet zal ontbreken in de setlist.
Het autobiografische Become Immortal ademt een old-school vibe met een vleugje Judas Priest. Dat nostalgische gevoel geeft Conquer And Destroy ook, maar dan met een vleugje Iron Maiden. Na meerdere luisterbeurten zijn het deze retrotracks die mij het minst aanspreken. Het omgekeerde geldt voor Midnight Sun, de track met gastvocalen van zangeres Sofia Portanet. In eerste instantie had ik wat moeite met het refrein, maar het nummer groeit bij iedere luisterbeurt. Extra verrassend is dat de popstem van Sofia wordt ingezet in de snelle, agressieve delen van het nummer en juist minder op de voorgrond treedt in de harmonische passages.
Het sinistere Demonic Future volgt het typerende woeste recept, opnieuw vermengd met een vleugje Iron Maiden. Pride Comes Before The Fall opent bedriegelijk vriendelijk met cleane zang van Mille, eveneens een nieuw element. Het nummer ontpopt zich als snel tot een heuse oorwurm. Een sterke track, waarbij de cleane passages wat doen denken aan Gamma Ray. De track die op mij de meeste indruk maakt, is de afsluiter Dying Planet. Tekstueel komt dit protest tegen klimaatverandering keihard binnen. Daarnaast is het een meeslepend, verwoestend nummer dat bewijst dat Kreator geen hoog tempo hoeft aan te houden om pissig te klinken en indruk te maken.
De voorliefde voor het inbrengen van nieuwe elementen is typerend voor Kreator, maar is op Hate ber Alles iets sterker aanwezig dan op de voorgaande platen. Het album is progressiever, experimenteler en verrassender dan je zou verwachten, bevat meer diversiteit en vormt een brug tussen de melodie van Endorama (1999) en de brutaliteit van Enemy Of God (2005). De productie van Arthur Rizk is clean, wat de speelse stijl van bassist Frdric Leclercq ten goede komt. Daarmee overtreft Hate ber Alles wat mij betreft niet alleen Gods Of Violence, maar merendeel van de releases.
Tracklist:
1. Sergio Corbucci Is Dead
2. Hate ber Alles
3. Killer Of Jesus
4. Crush The Tyrants
5. Strongest Of The Strong
6. Become Immortal
7. Conquer And Destroy
8. Midnight Sun
9. Demonic Future
10. Pride Comes Before The Fall
11. Dying Planet
