De meesters van de donkere symfonie zijn terug. Sinds de comeback met Communion in 2008 heeft Septicflesh een volstrekt unieke vorm van death metal gecreerd en verfijnd. Vijf jaar geleden bereikte het continu verbeteren van die kenmerkende stijl het hoogtepunt met Codex Omega. Een meesterwerk dat vrijwel onmogelijk overtroffen kan worden. Of toch wel?
Met Modern Primitive breekt een nieuwe fase aan voor de Grieken. Gitarist Psychon (Dinos Prassas) maakt nu volledig deel uit van de bezetting. Sotiris Vayenas staat zelden op het podium. Sinds 2009 staat Psychon als tweede gitarist op de planken. Sotiris speelt op het nieuwe album de klassieke gitaarpartijen, hij schrijft de songteksten en is verantwoordelijk voor de cleane vocalen. Naast het Filmharmonic Orchestra of Prague, een samenwerking die al bestaat sinds Communion, zijn verschillende etnische instrumenten gebruikt en is samengewerkt met zowel een volwassenenkoor als het kinderkoor Libro Coro.
Een nieuwe plaat van Septicflesh heeft een aantal herkenbare elementen in de riffs en de orkestratie die teruggrijpen op de voorgaande albums. Dat geldt voor Codex Omega en voor Modern Primitive is dat niet anders. Je herkent de sterke melodielijnen uit het verleden, die keer op keer vermengd worden met nieuwe elementen om het geheel te verfijnen. Dat dit geen storende factor is, bewijst het livealbum Inferno Sinfonica MMIXX (2019). De opening van dat concert is te herkennen in Hierophant, de eerste single en de Anubis van deze plaat.
Wat meteen opvalt is de sfeer die de plaat als geheel kenmerkt. De intensiteit die het album ademt, heeft mij volledig verrast en dat begint meteen in het intro van The Collector. Vanaf de eerste noot richt de orkestratie zich op slechts n doel; het creren van een sombere sfeer. De fraaie oosterse melodie voelt onheilspellend aan en neemt je mee naar een mystieke oude beschaving. De duovocalen van Sotiris Vayenas en frontman Siros Antoniou doen de rest. Vanaf dat moment wordt je gegrepen. Het volgende verhaal over een hogepriester die zich wendt tot primitieve, krachtige rituelen begint in Hierophant en krijgt een vervolg in Self Eater. Neuromancer heeft daarentegen een hedendaags onderwerp.
De compositie als geheel staat meer centraal en A Desert Throne maakt goed duidelijk hoe ingenieus deze plaat is gecomponeerd. De gitaristen versterken de orkestratie om de mystieke sfeer neer te zetten. De riffs vallen in eerste instantie nauwelijks op, maar bouwen geleidelijk op naar een vernietigende slotfase. Ook het slagwerk van Kerim "Krimh Lechner is fenomenaal. Coming Storm begint juist als een orkestrale wervelwind en dan opeens is het stil. Alleen de serene klanken van een sopraan. Geniaal. Zo bevat vrijwel iedere track momenten waarop je volledig weggeblazen wordt. En bij iedere luisterbeurt groeit de plaat door de aandacht voor perfectie, die tot in het kleinste detail is doorgevoerd. Het is grappig dat Psychohistory, dat helemaal niet zou misstaan op Codex Omega, nu de indruk wekt dat het een beetje misplaatst is. Het is juist een track die je op voorhand zou verwachten en dat zegt denk ik alles over Modern Primitive.
En toch mis ik iets. De hectiek is vrijwel geheel verdwenen en feitelijk bevat de plaat niets nieuws. Ieder element is naar een hoger niveau getild en zorgvuldig verwerkt in de composities. Overtreft dit album daarmee het meesterwerk Codex Omega? Wat mij betreft niet. Hoe enorm goed deze plaat ook is.
Tracklist:
1. The Collector
2. Hierophant
3. Self-Eater
4. Neuromancer
5. Coming Storm
6. A Desert Throne
7. Modern Primitives
8. Psychohistroy
9. A Dreadful Muse
