De melodieuze deathmetalformatie Nightrage mag dan minder populair zijn dan de grote namen uit deze scene (denk aan In Flames en Arch Enemy), de band staat wel al meer dan twintig jaar garant voor kwaliteit. Vooral het debuutalbum Sweet Vengeance (2003) mag gerust als een genreklassieker betiteld worden. Ook in de jaren daarna levert het gezelschap rondom gitaarheld Marios Iliopoulos het ene na het andere uitstekende album af. De receptuur bestaat steevast uit dezelfde ingredinten sterke, melodieuze riffs, goede refreinen en voldoende agressie om het geheel stevig te peperen - maar chefkok Iliopoulos weet er toch elke keer een smakelijk geheel van te maken.
Ook Abyss Rising, het negende album uit de carrire van de band, is direct herkenbaar als gerecht uit de Nightrage-keuken. De nieuweling verschijnt drie jaar na het prima Wolf To Man en ligt vrijwel volledig in het verlengde van dat album. Dat wil zeggen: puntige, melodieuze deathmetalkrakers waarin veel ruimte is weggelegd voor smeuge, melodieuze riffs en een sporadische solo. Het melodieuze karakter van de tracks wordt op zeer sterke wijze in balans gehouden door een welkome dosis agressie. De hakkende drumritmes van de Griek Dino George Stamoglou (die er sinds het vorige album bij is) en de felle strot van Ronnie Nyman (die steeds beter gaat presteren) zorgen ervoor dat Nightrage de valkuil vermijdt waar veel moderne metalbands intrappen: kiezen voor een t gelikt en commercieel geluid, waardoor het gevoel van urgentie wegebt.
Met name de eerste helft van Abyss Rising is ijzersterk. De eerste vijf tracks behoren tot de meest overtuigende die de band tot nu toe heeft gepend in zijn lange carrire. Opmerkelijk daarbij is dat Nightrage vaak zeer melodieus te werk gaat (Swallow Me), maar desondanks nergens gezapig of afgestompt klinkt. De venijnige screams van Nyman geven de muziek een extra dosis agressie. De band weet als geen ander melodie en agressiviteit te combineren. Zo begint Dance Of Ceberus met een fraaie lead die over akoestisch gitaarwerk wordt gelegd, om vervolgens stevig hakkend (At The Gates-stijl) tekeer te gaan. In Falsifying Life wordt de luisteraar ingepakt door de smeuge riffs waarmee Iliopoulos en zijn kompaan Magnus Sderman rijkelijk strooien.
Met een totale speelduur van achtendertig minuten is Abyss Rising een overzichtelijk werk. De drie korte intermezzos hadden wellicht weggelaten kunnen worden. De tien overige tracks doen eigenlijk nauwelijks voor elkaar onder, hoewel de grootste krakers dus op de eerste helft van de plaat te vinden zijn. Wie van melodieuze death metal oude stijl (At The Gates, Dimension Zero, The Absence) houdt, zal heel wat plezier beleven met deze zeer solide plaat, die bovendien een hoge herspeelwaarde heeft.
Tracklist:
1. Abyss Rising
2. Swallow Me
3. Nauseating Oblivion
4. Dance Of Cerberus
5. Falsifying Life
6. Portal Of Dismay (Interlude)
7. Shadows Embrace Me
8. 9th Circle Of Hell
9. The Divergent
10. Cursed By The Gift Of Sight
11. False Gods
12. Pest Ridden Tide
13. Silence Of The Darkened Soul
.jpeg){kind=small}
