Zwitserland staat om veel zaken bekend, waaronder zijn prachtige natuur, maar zeker niet om zijn bloeiende blackmetalscene. Naast klassieke groepen als Celtic Frost, Hellhammer en Samael zijn het hooguit het mysterieuze Paysage D'Hiver en Darkspace die zich na de eeuwwisseling in de kijker hebben weten te spelen (hoewel het rondom die laatste groep overigens ook al sinds 2014 akelig stil is). Sinds 2016 kunnen we echter het uit Genve afkomstige Cn Bardd aan dit lijstje toevoegen. Het tweetal achter deze band vocalist en multi-instrumentalist Malo Civelli en drummer Dylan Watson timmert gestaag aan de weg. Met het vorige jaar verschenen Devoured By The Oak nestelt het gezelschap zich definitief in de internationale top van de atmosferische black metal. De hoogste tijd om de plaat alsnog te bespreken.
Devoured By The Oak bevat een klein uur aan prachtige, uitgesponnen black metal, met veel ruimte voor sfeervol getokkel en subtiele folk. Muziek om mee weg te dromen of om lange boswandelingen mee te maken, in de stijl van Amerikaanse helden als Agalloch en Panopticon, maar zeker ook benvloed door meer recente muzikale vertolkers van escapistische natuurblack (zoals het Schotse Saor en het Russische Elderwind). Niet zo gek dus dat Northern Silence Productions het epos heeft uitgebracht. Met namen als Eldamar, Gallowbraid en Skyforest in de catalogus weet dit label wel raad met dit soort folky, atmosferische black metal.
Devoured By The Oak begint echter zonder enige blackmetalinvloed. Openingstrack Echoes Of The Moss valt eigenlijk vooral te typeren als vijf minuten vederlichte natuurambient. Als een yogadocent het zou draaien ter ondersteuning van een ontspanningsoefening zou niemand gek ervan opkijken. Ook Une Couronne De Branches begint bijzonder ingetogen. Het tien minuten durende epos begint met fantasy-achtige folk, alsof we door een betoverd elfenwoud dwalen, maar bevat ook enkele sterke blackmetalpassages. Het is juist de combinatie van dromerigheid en wonderlijk subtiele, goed gedoseerde agressie die goed uitpakt. Die wisselwerking past Cn Bardd ook succesvol toe in het meeslepende en grootse Crpuscule.
Het hart van het album wordt gevormd door het tweedelige titelnummer. Het eerste deel begint wederom zeer lichtvoetig en folky, maar de compositie ontwikkelt zich al snel tot een majestueuze blackmetaltrack vol grootse riffs (waarin de invloeden van Winterfylleth en Saor duidelijk te horen zijn). Tegelijkertijd zijn de warmbloedige folkinvloeden nooit ver weg op dit album. Een extra troef vormen de zeer epische screams van Civelli, die nog meer rauwe schoonheid toevoegen aan de dromerige klanken. Zo zorgt zijn machtige uithaal in het begin van Autumn Shore en de overgang in een furieus blackmetalritme - voor kippenvel.
Een enkel minpuntje is er ook nog. Zo mist de productie soms wat kracht, met name in de rustige passages. Vooral het drumgeluid ligt dan ietwat artificieel in de mix. Met een groter budget zouden de prachtige folkpassages bovendien ng verhalender en epischer uit de verf kunnen komen. De laatste plaat van Wilderun laat horen hoe Devoured By The Oak zou kunnen klinken. Daarnaast duren de ingetogen passages soms net iets te lang. Zo had het korte intermezzo Spleen By The Pond achterwege gelaten kunnen worden. Toch zijn het kleine kanttekeningen bij een bijzonder fraai en meeslepend album.
Wie black metal associeert met nihilistisch geknuppel, zal het hippiegehalte van Cn Bardd niet kunnen waarderen, maar luisteraars die het met mij eens zijn dat natuurpracht, romantiek en black metal conceptueel prima samengaan, kunnen eigenlijk niet om Devoured By The Oak heen. Een prachtig werkstuk dat de kracht heeft de luisteraar naar een andere en mooiere wereld te transporteren.
Tracklist:
1. Echoes Of The Moss
2. Une Couronne De Branches
3. Devoured By The Oak Pt.I
4. Devoured By The Oak Pt.II
5. Crpuscule
6. Spleen By The Pond
7. Autumn Shore
8. Blomsterkransen
