Het is dit jaar vijfentwintig jaar geleden dat de Italiaanse powermetalformatie Rhapsody voor het eerst van zich laat horen middels het debuutalbum Legendary Tales (1997). Het jubileum biedt mooie gelegenheid om terug te blikken op dit album. De plaat markeert het moment waarop de wereld voor het eerst kennismaakt met een nieuw soort power metal. Natuurlijk, ook voordat deze band furore maakt met zijn typische, dramatische vorm van neoklassieke power metal, beroepen groepen als Blind Guardian, Gamma Ray en Helloween zich al op vingervlugge, melodieuze power metal vol frivole riffs en verhalende teksten. Maar velen zullen met mij erkennen dat het genre mede door Rhapsody opnieuw is gedefinieerd. Niet eerder horen we een groep die met zoveel ongebreidelde bravoure, sprankelend gitaarwerk en barokke orkestratie poogt een eigen fantasiewereld te creren.
Legendary Tales is dan ook een van de eerste powermetalalbums waarop symfonische en neoklassieke elementen niet alleen als aanvulling worden gebruikt, maar substantieel onderdeel van de muziek zijn. De composities van de band rondom gitarist en multi-instrumentalist Luca Turilli, toetsenist en medecomponist Alex Staropoli, zanger Fabio Lione en slagwerker Daniele Carbonera lijken soms meer geworteld in de klassieke muziek dan in de traditionele metal. Dat blijkt niet alleen uit de rijkelijk ingezette klassieke instrumentatie (de frivole fluitjes en het triomfantelijk trompetgeschal komt de luisteraar van alle kanten tegemoet), maar ook middels de vaak knappe overgangen naar gevoelige, folkachtige passages.
Op Legendary Tales zijn enkele bekende klassiekers te vinden uit het oeuvre van de Italianen. Zo hebben de opzwepende en energieke tracks Flames Of Revenge en vooral het onweerstaanbaar charmante Land Of Immortals (met een herosch refrein dat erom schreeuwt uitbundig meegezongen te worden) menig zaal in beroering gebracht. Maar ook nummers die wat meer in de vergetelheid zijn geraakt, blijken de tand des tijds verrassend goed te hebben doorstaan. Rage Of The Winter bijvoorbeeld, met wederom zon bijzonder fijn refrein, of het fantastische Warrior Of Ice, waarin vooral de spetterende duelleersessies tussen Turilli op de gitaar en Staropoli op het keyboard opvallen.
De meeste nummers laten bovendien horen dat Rhapsody over begenadigde componisten beschikt (zowel Turilli als Staropoli zijn verantwoordelijk voor de composities). Wie kent bijvoorbeeld Lord Of The Thunder nog? Het nummer begint als een typische powermetalkraker, maar bevat halverwege een prachtig, uitgesponnen, neoklassiek gedeelte, waarin de band onnavolgbaar te werk gaat, om daarna middels een episch refrein weer terug te keren bij het muzikale hoofdthema. Ook het titelnummer zit qua opbouw fraai in elkaar, met verhalende elementen die mooi in de compositie verweven zijn. Slechts in het al te aanstellerige Echoes Of Tragedy een ballad met een wat te pompeuze rol voor het achtergrondkoor - slaat de balans wat mij betreft door naar de kitsch.
Natuurlijk heeft Legendary Tales zijn beperkingen. Zo is Rhapsody altijd een band geweest waarvan de ideen en muzikale visie vooruitlopen op de productionele mogelijkheden die de Italianen ter beschikking hadden. Dat euvel is hoorbaar op Legendary Tales. De productie is iets te vlak voor de meeslepende composities vol grandeur en detail. Toch is de sound verre van slecht en klinkt vooral de gitaar- en keyboardtandem ook anno 2022 fris en energiek. Al met al heeft Legendary Tales de tand des tijds dus verrassend goed doorstaan. De opvolger Symphony Of Enchanted Lands zal voor veel fans gelden als de ultieme Rhapsody-klassieker, maar dit debuut doet er nauwelijks voor onder.
Tracklist:
1. Ira Tenax
2. Warrior Of Ice
3. Rage Of The Winter
4. Forest Of Unicorns
5. Flames Of Revenge
6. Virgin Skies
7. Land Of Immortals
8. Echoes Of Tragedy
9. Lord Of The Thunder
10. Legendary Tales
