Hoewel Dark Funeral de laatste vijftien jaar nou niet bepaald productief geweest is, kan de formatie rond gitarist Lord Ahriman nog altijd rekenen op een flinke aanhang. We Are The Apocalypse is pas de zevende release in bijna dertig jaar, het tweede album met de vocalen van frontman Heljarmadr en opnieuw met de nodige wisselingen in de bezetting. Dark Funeral behoort tot de lichtere blackmetalbands, ondanks de satanische teksten en donkere sfeer. Ze houden zich niet strikt aan het klassieke geluid, dat zowel geliefd als verafschuwd wordt, al blijft de zwartgeblakerde basisstructuur altijd intact.
Originaliteit heeft nooit bovenaan de to-do list van Dark Funeral gestaan. Zelfs het fraaie artwork van Marcelo Vasco (designer bij PR2 Design en gitarist bij The Troops Of Doom) lijkt op dat van de voorganger en het debuut The Secrets Of The Black Arts (1996). We Are The Apocalypse bevat vooral meer diversiteit in de composities naast het sinistere, ietwat chaotische en melodieuze karakter dat we kennen van de heren. De poorten naar de hel staan opnieuw wijd open en er hangt een duistere sfeer die past bij de teksten over verwoesting en somberheid. Zo nu en dan wordt het gaspedaal minder diep ingetrapt en ook dat komt het album als geheel ten goede. Daarnaast is de sound beter dan voorheen. Producer Daniel Bergstrand (Meshuggah, Dimmu Borgir, Behemoth) werkte ook mee aan Where Shadows Forever Reign (2016), maar de mastering is ditmaal in handen van Paul Logus (Anthrax, Kataklysm).
Het stemgeluid van Heljarmadr is een aanwinst voor Dark Funeral. Luister bijvoorbeeld naar Nosferatu of When Our Vengeance Is Done. Zijn vocalen dragen bij aan het gematigde karakter ten opzichte van stijlgenoten. Toegankelijker vooral, zeker door zo nu en dan gesproken passages te gebruiken. Tegelijkertijd mogen we niet vergeten dat Dark Funeral de reputatie heeft een erg snelle band te zijn. Laat je dus nooit overrompelen door een doelgerichte aanval als er snel wordt geschakeld naar een veel hoger tempo. De extra aandacht voor meer diversiteit komt goed uit de verf in Let The Devil In, de zwartgeblakerde ballade When Im Gone, het Satyricon-achtige Beyond The Grave en in Leviathan, zonder twijfel de sterkste track.
Maar er is iets wat mij helemaal niet bevalt aan deze plaat. Het klepperende geluid, dat klinkt als drummer Jalomaah de blastbeats met snel geknuppel inzet, gaat echt ten koste van het luisterplezier. Het doet denken aan het zwartgeblakerde debuut Hell Is Here (1998) van The Crown. Ik ben geen drummer, maar heb het vermoeden dat er een specifieke double strokes techniek gebruikt wordt om dit geluid te produceren. En niemand die erover klaagt. Sterker nog, de plaat ontvangt lovende kritiek en het slagwerk wordt zelfs geprezen. Al zou het een smaakkwestie zijn, heeft werkelijk niemand moeite met dit overheersende geluid? Blijkbaar niet.
Tracklist:
1. Nightfall
2. Let The Devil In
3. When Our Vengeance Is Done
4. Nosferatu
5. When Im Gone
6. Beyond The Grave
7. A Beast To Praise
8. Leviathan
9. We Are The Apocalypse
