Panopticon is het debuutalbum van het trans-Atlantische tech/death-duo Hellbore, een samenwerking tussen instrumentalist Charlie Munro (Verenigd Koninkrijk) en vocalist Chris Whitby uit New York (Black Negative Domination, Dystopia A.D.). De heren brachten eind 2019 de ep Holy Sadist uit, die zeer goed werd ontvangen. Op het album is de thrash/death gevolueerd tot een experimentele aanpak, met als basis een verscheidenheid aan moderne death-subgenres (technische death, progressieve death en deathcore).
Van de technische wervelwind All Men Are Created Evil, ingeleid door het orkestrale Libertus, tot het epische Panopticon in drie delen, handelen de teksten over themas als extremisme, mediacontrole, religieus fundamentalisme en social engineering. Het panopticon (of panopticum) maakt het mogelijk groepen te controleren. Het architectonische principe van de Britse filosoof Jeremy Bentham (1748-1832) is bijvoorbeeld toegepast in koepelgevangenissen. De Franse filosoof Michel Foucault (1926-1984) beschrijft hoe het panopticisme kan worden toegepast in het gedrag van mensen in het dagelijks leven. De geordende maatschappij die alles zichtbaar maakt en beheerst doet ook denken aan de dystopische toekomstroman 1984 van George Orwell. We leven tegenwoordig in een soort digitaal panopticon.
Natuurlijk draait het album als geheel vooral om de creativiteit van Munro, die naast alle gitaarpartijen ook de orkestratie en de uitstekende productie voor zijn rekening neemt. Zijn muzikale talent blijkt ook uit de wijze waarop het slagwerk is geprogrammeerd. De gevarieerde vocalen van Whitby tillen het geheel naar een hoger niveau. Niet alleen de riffs zijn imponerend. Of het nou gaat om het beukende Angel Slayer of het maniakaal klinkende Terror Eyes, iedere track bevat interessante wendingen die verslavend werken. In laatstgenoemde zit bijvoorbeeld een zeer geslaagde jazzsectie die wat ademruimte geeft in de hectiek van het nummer.
Onderdanigheid loopt als een rode draad door de teksten en uiteindelijk vloeit alles naar de epische, driedelige titeltrack. Sfeervolle orkestratie en sonische woede wisselen elkaar continu af. Wat opvalt is dat in de fraaie composities de vocalen een geringe, maar des te krachtigere invloed hebben. De muziek vertelt het verhaal. Ook in het tweede deel draagt de prominentere rol voor de orkestratie bij aan de onheilspellende sfeer. Het laatste deel wordt ingeleid met gitaarspel dat sterk doet denken aan het solowerk van gitaarvirtuoos Steve Vai begin jaren negentig.
Het gemak waarmee Hellbore omschakelt van de ene naar de andere substijl, maakt Panopticon als geheel een prettige luisterervaring. Munro maakt indruk met zijn gitaarwerk, maar hij overdrijft geen moment met zijn skills. Bovendien bevat het album een goede balans tussen deathcore en technische gitaargekte enerzijds en proginvloeden met een meer symfonische aanpak anderzijds. Een aanrader voor liefhebbers van bijvoorbeeld Archspire en Lamb Of God.
Tracklist:
1. Libertus
2. All Men Are Created Evil
3. Angel Slayer
4. Terror Eyes
5. Necrocracy
6. Panopticon I: The Pretence Of Balance
7. Panopticon II: Born To Bleed
8. Panopticon III: The Tyrants Throne
