Eight Bells is het geesteskind van Melynda Jackson. De zangeres/gitariste richtte de band samen met drummer Chris Van Huffle in 2010 op na het uiteenvallen van de psych-rockformatie SubArachnoid Space. De psychedelische rock is terug te vinden op het debuutalbum The Captains Daughter van Eight Bells (2013) en opvolger Landless (2016). Die platen zijn in februari 2022 opnieuw uitgebracht, op de dag dat de derde full-length Legacy Of Ruin verscheen, waarop Jackson hulp krijgt van Matt Solis (bas) en Brian Burke (drums).
Door de jaren heen zijn de metal-invloeden nadrukkelijker aanwezig in de muziek van de groep uit Portland. Zijn die invloeden op het psychrockende debuut nog met een vergrootglas te zoeken, vind je ze op het doomy Landless makkelijker terug in de vorm van screams en enkele versnellingen met blasts en tremoloriffs. Op Legacy Of Ruin hoor je die tempoverhogingen vaker, al is de doom nog altijd aanwezig.
Deze derde full-length is veruit de meest veelzijdige van de drie. Behalve doom, rock, blasts en tremoloriffs krijg je progrock uit de jaren zeventig, post-rock en post-metal te horen. Dat is wel even wennen omdat er binnen de nummers meerdere wendingen zijn, zeker in de eerste twee tracks. Daarna wordt de muziek toegankelijker met Torpid Dreamer, dat progressief begint en doomy/heavy vervolgt, en de meest gestroomlijnde compositie Nadir. In de laatste twee nummers van deze plaat keert de structuur van de eerste twee terug. Elk nummer bevat enkele goede ideen, maar vooral veel riffs die juist geen indruk maken. Voor je gevoel duren de nummers daardoor te lang.
Ook vocaal is het divers. De stem van Melynda komt bekend voor, maar daar komt dit keer de harmonieuze zang van bassist Matt Solis bij. Dat zorgt voor een geheel nieuwe dynamiek. Met name in de kalme stukken, zoals in het eerste deel van The Well, werkt dat prima. Het emotionele aspect van de muziek komt daarin dan ook goed naar voren. Ook uitschieter Nadir is op dat gebied overtuigend, mede omdat het leadwerk op gitaar en de ambient synthesizerklanken er prima op aansluiten.
Het is wel even wennen aan de mix. De nieuwe ritmesectie is prominent aanwezig. In de kalmere passages komen de partijen van Jackson daar wel goed doorheen, maar in de stevige secties mist er iets. Bovendien lijken de partijen in die snelle stukken wat van elkaar los te staan, waardoor het geheel wat rommelig en krachteloos overkomt.
Hoewel Legacy Of Ruin de meest vooruitstrevende plaat van Eight Bells is, komt de mix van stijlen wat onsamenhangend over. Bovendien missen de stevige passages (overtuigings)kracht. De combinatie van verschillende elementen is weliswaar vernieuwend, maar veel riffs zijn niet verheffend en zorgen er samen met het wat fletse geluid juist voor dat de nummers wat vlak overkomen. Het zijn de kalme passages in The Well, Nadir en Premonition die de grootste emotionele impact hebben. Te weinig om tot aanschaf over te gaan.
Tracklist:
1. Destroyer
2. The Well
3. Torpid Dreamer
4. Nadir
5. The Crone
6. Premonition
