Begin 2020 bracht het Finse metalmonster Lordi de fictieve verzamelaar Killection uit, met daarop songs in diverse stijlen uit de rijke rock- en metalhistorie: van glam tot prog, van disco tot thrash. Deze plaat zou een weergave zijn van Lordi door de jaren heen. Het is een grap, want Lordi bestond nog niet in de jaren zeventig. Maar wat als Lordi al decennialang successingles schrijft? Met dat idee, de muziek van Killection, en de extra tijd die de coronaellende Mr. Lordi gaf, ging hij aan de slag met het schrijven van meer materiaal in stijlen waarvan Lordi zich normaliter niet bedient. Het resultaat is de boxset Lordiversity. Het zijn zeven albums met elk een eigen karakter. Elk van die platen past in een periode uit de muziekgeschiedenis. Het geluid is onmiskenbaar Lordi, maar verschilt dusdanig van de gebruikelijke shockrock en -metal dat het uniek klinkt. Het idee is in ieder geval bijzonder origineel.
Ik had me niet voor kunnen stellen het ooit over een Lordi-rockopera te hebben. En toch is dat wat The Masterbeast From The Moon is. In dit hoofdstuk uit de Lordiversity-boxset (alle albums zijn ook los verkrijgbaar) breken de Finnen met hun losstaande shockrocktracks en kiezen zij voor een conceptalbum dat zijn wortels heeft in de muziek van Pink Floyd, Meat Loaf, Jeff Wayne's The War Of The World en diverse jarenzeventigmusicals. Het is een ambitieus project, want relatief kortdurende tracks van maximaal vijf minuten zijn van een andere orde dan een compleet verhaal van zo'n drie kwartier met een enkele track van bijna twaalf minuten.
Op papier klinkt dit project vreemd in de oren, maar in de praktijk is het best interessant. Vooral op instrumentaal gebied maakt Lordi indruk. Net als op de overige Lordiversity-albums zijn geluid, productie en mix haarfijn in orde. Het is voor The Masterbeast From The Moon misschien nog wel belangrijker, want er zijn veel details in de instrumentatie: subtiele piano-, orgel- en strijkpartijen en velerlei accenten in het gitaar- en drumwerk. Er zijn verschillende knipogen en referenties aan The War Of The Worlds en musicals in het algemeen. Het gitaarwerk uit het spectaculaire Moonbeast flirt bijvoorbeeld met Jeff Wayne's meesterwerk. Deze track is sowieso een hoogtepunt. Omineuze orgel- en fluitpartijen bepalen de duistere sfeer die wordt versterkt door griezelige melodien waar bijvoorbeeld King Diamond ook een handje van heeft. Een horrorverhaal is bij Lordi in goede handen en dat laat de band horen.
De twee tracks die volgen hebben een luchtiger karakter en passen in het straatje van musicaltracks om het verhaal verder te helpen. Prettig om te horen, maar ze hebben op muzikaal gebied minder om het lijf. Spear Of The Romans slaat de plank mis met een vreselijk onaantrekkelijk refrein. De weinig aanlokkelijke melodie wordt verder ontsierd door de flauwe zang van Mr. Lordi. De vocalen vormen in het algemeen de zwakste schakel. Sommige zanglijnen vallen buiten zijn bereik en lopen niet zo lekker. Daarnaast lukt het hem niet altijd om veel variatie en emotie in zijn zangkunsten te leggen. Het verhaal lijdt eronder. Dit euvel had voorkomen kunnen worden door te kiezen voor diverse gastvocalisten om zodoende meer variatie en diversiteit in klankkleur te bewerkstelligen.
Zijn stem is echter niet alleen kommer en kwel. Zijn donkere strot werkt prima tijdens het opzwepende Bells Of The Netherworld, enkele donkere passages van het grootse Church Of Succubus en de knaller Robots Alive!, waarin blues en swing de boventoon voeren. De veelkleurige composities van Mr. Lordi verdienen dan ook alle lof. Aan Church Of Succubus had meer geschaafd kunnen worden om het te ontdoen van onnodige opsmuk, maar over het algemeen is dit een prima track met een bescheiden progressieve inborst. Een ander punt van kritiek is de vele opvulling van nummers vol geluidseffecten en verhalende passages op het tweede deel van de plaat.
De rockopera The Masterbeast From The Moon smaakt naar meer. Lordi laat enkele steken vallen en benut niet alle mogelijkheden die dit ambitieuze project biedt. Punten van kritiek zijn de soms matige zanglijnen en het gebrek aan variatie. Qua composities en instrumentale kunsten is deze schijf echter indrukwekkend. Het is lastig om de meeste nummers van deze schijf in een liveset in te passen, omdat een groot deel van de tracks binnen het geheel past en het los minder goed doet. Moonbeast is daar een uitzondering op. Na de initile verrassing over het gegeven dat Lordi zich berhaupt waagt aan een rockopera, ben ik vooral benieuwd waartoe Mr Lordi en de zijnen met nog wat meer ambitie in staat zijn.
Tracklist:
1. SCG Minus 5: Transmission Request
2. Moonbeast
3. Celestial Serpents
4. Hurricane Of The Slain
5. Spear Of The Romans
6. Bells Of The Netherworld
7. Transmission Reply
8. Church Of Succubus
9. Soliloquy
10. Robots Alive!
11. Yoh-Haee-Von
12. Transmission On Repeat
