Het jaar waarin The Life I Remember (2015) uitkwam, trad Once Human voor het laatst in Europa op. Dat debuutalbum werd een paar jaar later gevolgd door het betere Evolution. Levenspartners Logan Mader (ex-Machine Head-gitarist) en Lauren Hart (sessiezangeres bij Kamelot) kregen daarop als songwriters hulp van de nieuwe gitarist Max Karon. Mader en Hart waren dusdanig onder de indruk van zijn bijdragen dat hij alle muziek voor Scar Weaver mocht schrijven.
Deze derde full-length is mede dankzij de bijdragen van Karon de beste release in de discografie van Once Human. Zijn riffs zijn niet alleen veel memorabeler dan die op Evolution, maar ook vooruitstrevender en directer. De eerste helft van de plaat komt hij vooral met zeer overtuigende groovy riffs die aansluiten op de aanvangsriff van Eye Of Chaos (n van de weinige hoogtepunten van Evolution), alleen dan ng zwaarder, trager, gefrustreerder, dreigender en met veel minder nadruk op melodie. Minder Arch Enemy, meer Fear Factory, Machine Head, Mnemic en DevilDriver. Erg vet en vermorzelend. Stilzitten is er absoluut niet bij.
De tweede helft van de plaat bevat meer melodie en experimenten in het gitaarwerk. Luister maar eens naar het bijna Alice In Chains-achtige Erasure, de Strapping Young Lad-cover We Ride en de progressieve tracks Cold Arrival (met keyboardpartijen) en Only In Death. Al die nummers zijn overigens net zo memorabel als die op de eerste helft van het album. Het niveau zakt nergens in, al is We Ride een wat vreemde eend in de bijt. Het is vooral een grappig tussendoortje.
Nog een reden dat dit de beste plaat van de Amerikaanse band is: de verbeterde zang van Lauren Hart. De frontvrouw is enorm gegroeid in zowel haar performance als het schrijven van catchy zanglijnen. Niet alleen haar extreme vocalen zijn verbeterd, maar ook zingt ze veel diverser dan op de vorige twee albums. Zowel haar half cleane als melodieuze zang zijn een genot voor het oor. Ze switcht veelvuldig en dat houdt het album boeiend.
Scar Weaver biedt zowel voor de liefhebber van beukende groove metal als die van melodieuzere moderne metal veel goeds. De eerste helft groovet als een malle en de tweede bevat meer afwisseling. Lauren Hart heeft gelijk dat ze Max Karon een riffmonster noemt. Hij brengt het instrumentale niveau omhoog. De frontvrouw blijft niet achter. Integendeel, ze gaat moeiteloos mee in dat hogere niveau. Deze derde langspeler is zonder meer het beste dat Once Human te bieden heeft. De muziek schreeuwt om live in een zaal gehoord te worden.
Tracklist:
1. Eidolon
2. Deadlock
3. Scar Weaver
4. Bottom Feeder
5. Where The Bones Lie
6. Erasure
7. Deserted
8. We Ride (Strapping Young Lad-cover)
9. Cold Arrival
10. Only In Death
