Als je op zoek bent naar goed klinkende old-school thrash met een modern tintje, luister dan eens naar Tymo. De stijl is diep geworteld in de Bay Area-thrash van de late jaren tachtig. Snel, rauw en met het DNA van bijvoorbeeld Megadeth en Exodus. Het gitaarwerk van Tim Tymo en Nick Schwartz is een sterke troef. Het stemgeluid van frontman Tim Tymo houdt het midden tussen dat van James Hetfield (Metallica) en Chuck Billy (Testament).
Tymo begon in 2014 als een hardrockband in Edmonton, Alberta. Talent verdient erkenning. Nadat The Lone Wolf (2015) verscheen, behaalde de band in 2016 de vierde plaats in de Wacken Metal Battle Canada met het nummer See You In Hell. Toch besloten de heren daarna het roer volledig om te gooien. Het keyboard verdween in de kast en de stijl verschoof naar agressieve thrash, een genre met flinke beperkingen. Het recept levert al dertig jaar een specifiek geluid op en iedere afwijking van de norm wordt over het algemeen niet geaccepteerd. Het is moeilijk om uniek te klinken in dit genre en het zijn details die Tymo onderscheiden van het enorme aantal thrashbands dat er is, zoals de screams van bassist Harlen Jacobs en het inzetten van een gangshout op de juiste momenten. De opvolger Purge & Reset (2017) wordt door Tymo genoemd als het debuutalbum. Kortom, vergeet The Lone Wolf.
Op Purge & Reset is niets baanbrekends te vinden, maar de plaat is het beluisteren zeker waard. Met The Art Of A Maniac wordt de snelheid opgevoerd, wordt de agressie verhoogd en klinken de vocalen van Tim Tymo rauwer. Daarnaast bevat het album als geheel een punkvibe, een soort oer-energie, die samen met iets meer complexiteit qua ritme enorm bijdraagt aan het luisterplezier. De animatieserie Rick & Morty is een belangrijke inspiratiebron voor de bizarre, ronduit grove lyrics met onderwerpen als psychische aandoeningen, buitenaardse invasie, burgerconflicten, sociale media en drugsmisbruik.
The Art Of A Maniac wordt instrumentaal ingeleid met Tymonicide, waarna meteen opvalt dat Sanity Clause, de single die in 2019 verscheen, veel bruter klinkt op het album. Mars Attacks, een catchy nummer in de stijl van het vroege Exodus, is zonder twijfel een hoogtepunt op de plaat. Het titelnummer bevat alles wat Tymo te bieden heeft, al maakt het gevarieerde slagwerk van Marc Durie vooral in deze track soms een rommelige indruk. De afsluiter Alcoholocaust is een wilde rit in de stijl van Municipal Waste. Muzikaal is dit drinklied een hoogtepunt, maar de lyrics overschrijden alle grenzen van fatsoen.
De riffs zijn indrukwekkend en vooral plezierig. De constant verschuivende dynamiek houdt het geheel interessant en uitstapjes naar een progressiever geluid worden niet geschuwd. Met Age Of Deception flirt Tymo bijvoorbeeld met progressieve thrash. Het groovende Estrogenocide verhaalt over vrouwen die de aarde overnemen, genspireerd op de Rick & Morty-aflevering "Gazorpazorp". De aflevering "Mortynight Run, over de effecten van videogameverslaving, staat centraal in The Roy Parson Project, een mix van snelle thrash en groove metal la Lich King. Het moderne, progressieve tintje wordt echter iets te ver doorgetrokken in War Beneath The Skull. Deze reis door het menselijk brein met verschillende maatsoorten en wat industrile elementen kan mij niet bekoren.
The Art Of A Maniac is een solide album, maar uiteindelijk klinkt het vertrouwd en voorspelbaar. Dat is in dit geval geen kritiek, want de plaat weet de juiste snaar te raken bij een die-hard thrashliefhebber. De uitstekende sound verdient een compliment. Voor de mix en mastering is Graham Smith (Atreus XO Studios) ingeschakeld. Sterk aanbevolen voor fans van Megadeth, Slayer, Lich King, Municipal Waste en Exodus.
Tracklist:
1. Tymonicide
2. Sanity Clause
3. Mars Attacks
4. Estrogenocide
5. Age Of Deception
6. The Roy Parson Project
7. War Beneath The Skull
8. The Art Of A Maniac
9. Alcoholocaust
