Wie mij zou vertellen dat de heren Andreas Petterson (van het illustere Armagedda) en Johan Marklund (Bergraven) samen een vreemd soort �gothic-rock-meets-post-punk�-project zouden opstarten, had ik enkele jaren geleden vreemd aangekeken. De oorspronkelijke bands van dit duo houden zich toch immers verre van dit soort genrevreemde strapatsen, met muziek die grimmig, primitief en strikt in de leer is. Uit nadere inspectie blijkt echter dat Marklund ook de drums en keyboardpartijen verzorgt bij het inmiddels zo goed als terziele gegane Sorgeldom, een experimenteel clubje in de stijl van het onvolprezen Svarti Loghin. Helemaal verwonderlijk is de stap naar De Arma dus ook weer niet.

Strayed In Shadows is de tweede langspeler van dit internationale gezelschap. Het debuut Lost, Alien & Forlorn verschijnt in 2013 en doet nauwelijks stof opwaaien. Ook aan de Metalfan.nl-burelen is het werkstuk voorbijgegaan. Ook Strayed In Shadows ligt alweer een half jaar in de schappen. Dat is echter geen enkele barri�re om de plaat alsnog tegen het licht te houden. Hoewel het album is opgenomen in de bij blackmetalliefhebbers befaamde Necromorbus Studio, maakt de nogal excentrieke, maar sfeervolle hoes al duidelijk dat Strayed In Shadows zeker geen traditionele klanken bevat. De heren noemen hun muziek zelf gothic rock en lijken de mosterd te halen bij klassieke groepen als The Cure en The Sisters Of Mercy.

De ruim acht minuten durende openingstrack Pain Of The Past blijkt een aangename verrassing. Het is een inventief en behoorlijk afwisselend nummer, dat lekker opzwepende postpunk-ritmes combineert met een dromerig middengedeelte, waarin elektronica-invloeden het voortouw nemen middels subtiele bliepjes en klikjes. Dankzij een abrupte versnelling keren we terug naar het lekkere ritme van het begin. Het heerlijke City Vultures is nog fijner. Dankzij het stuwende ritme en de uitstekende combinatie van pakkende riffs en donkere, cleane zang ademt het nummer de sfeer van groepen als Beastmilk en Grave Pleasures.

Het contrast met Illusions Of Love is groot. Hier krijgen we bijna een ballad voorgeschoteld en dat is nu precies waar dit duo absoluut niet goed in is. Het is een vervelende, neuzelende track, die nog verder wordt ontsierd door nogal matige gastvocalen van zangeres Maria Oja. Ook Funeral In My Brain en Horror In The Dark blijken weinig spannende nummers, waarin de opzwepende ritmes van de eerste tracks ver te zoeken zijn. Ze slepen zich te lang voort en blijken ondanks de melancholische toon vooral saai. Days Of Judgment werkt wel iets beter en valt te typeren als soort post-metalvariant op Anathema.

De tien minuten durende afsluiter You Were Blood � de langste track van het album � begint verrassend met vurige blackmetalriffs, maar die blijken van korte duur. Ondanks enkele overtuigende zanglijnen gaat het nummer als een nachtkaars uit. Strayed In Shadows blijkt dus een plaat met twee gezichten. Na deze twee prima nummers lijkt De Arma zijn kruit verschoten te hebben. En dat is spijtig, want er zit zeker potentieel in deze dansbare en ietwat bevreemdende cocktail van Scandinavische melancholie en zwartgallige dansbaarheid.

Tracklist:
1. Pain Of The Past
2. City Vultures
3. Illusions Of Love
4. Funeral In My Brain
5. Horror In The Dark
6. Days Of Judgment
7. You Were Blood