Sommige albums worden zo lang uitgesteld dat ze er nooit meer van lijken te komen. Fear Inoculum van Tool (dertien jaar in de maak) en Chinese Democracy van Guns N Roses (een incubatietijd van liefst vijftien jaar) spannen de kroon. Maar ook de Zweedse blackmetalband Unanimated heeft zijn fans lang in spanning gehouden. Na het in 2009 verschenen meesterwerk In The Light Of Darkness, een prachtig en melodieus black/deathmetalepos dat zich kan meten met de klassiekers van Dissection, blijft het stil. Angstvallig lang stil. Pas in 2018 verschijnt een klein teken van leven in de vorm van de ep Annihilation. Maar toch: december 2021 ligt eindelijk de reguliere opvolger van In The Light Of Darkness in de schappen, ruim twaalf jaar na dato.
Wie bang is dat de band zijn magische touch is verloren of na zon lange tijd gezapig of blas klinkt, kan ik direct geruststellen. Victory In Blood kan zich namelijk in de meeste opzichten meten met zijn fantastische voorganger. De combinatie van machtige, ijskoude riffs en de bezeten strot van Micke Broberg, die zijn pikzwarte pozie vol bitterheid en vuur de oorschelpen van de luisteraar in spuwt, heeft ook tegenwoordig nog grote overtuigingskracht. Vooral de eerste helft van Victory In Blood is ijzersterk. De openingstrack mag er al zijn, maar het is met het ronduit fantastische Seven Mouths Of Madness dat ik pas echt rechtop ga zitten. Zwavelzwarte doodskreten, maniakale riffs en een demonisch refrein zorgen ervoor dat dit nummer zich kan meten met de beste en meest gedreven tracks van Watain. Die band lijkt overigens op meerdere momenten een belangrijke invloed voor Unanimated, zoals in het intense The Devil Rides Out (met een flinke dosis epische riffs) en de korte, vurige knaller Divine Hunger.
Op andere momenten horen we de geest van Dissection en Necrophobic door de muziek schemeren. Het verslavende As The Night Takes Us is het mooiste voorbeeld hiervan. De track wurmt zich een plek onder het schedeldak dankzij zijn headbangwaardige ritme en sluimerende, sinistere melodielijnen. Ook het epische en donkere XIII staat vol fantastisch, melodieus gitaarwerk, dat prettige herinneringen oproept aan het titelnummer van de vorige langspeler van Unanimated. Het krachtige, herkenbare refrein doet wel wat denken aan Sitra Ahra (te vinden op het klassieke Necrophobic-album Hrimthursum uit 2006).
Op de beste momenten is Unanimated bijna onoverwinnelijk, maar jammer genoeg houden de Zweden het hoogste niveau niet overal vast. De tweede helft van Victory In Blood bevat wat meer experimenteerwerk, dat niet altijd even goed uitpakt. Zo ben ik slechts ten dele enthousiast over Demon Pact (Mysterium Tremendum). Bij vlagen hakt de band er hier genadeloos op los (met een duidelijkere dosis death metal), maar het tragere, doomachtige middenstuk leidt af en haalt wat van het venijn uit de compositie. De bijna zeven minuten klokkende afsluiter The Poetry Of The Scarred Earth is te lang en inconsistent, waardoor het album eigenlijk wat mat eindigt. De twee korte intermezzos (With A Cold Embrace en Chaos Ascends) voegen eigenlijk ook weinig toe en hadden best achterwege gelaten kunnen worden.
Desondanks is Victory In Blood over de gehele linie een meer dan welkome comeback van Unanimated. De band bewijst maar weer eens dat ook in tijden waarin genrehokjes verder en verder worden opgerekt nog ontzettend veel kracht kan uitgaan van perfect uitgevoerde death/black metal van de oude stempel. Laten we hopen dat 2022 de gelegenheid biedt om deze aanslag op de gehoorschelpen live mee te maken.
Tracklist:
1. Victory In Blood
2. Seven Mouths Of Madness
3. As The Night Takes Us
4. The Devil Rides Out
5. With A Cold Embrace
6. Demon Pact (Mysterium Tremendum)
7. XIII
8. Scepter Of Vengeance
9. Chaos Ascends
10. The Golden Dawn Of Murder
11. Divine Hunger
12. The Poetry Of The Scarred Earth
