Het is ongelooflijk; Carpe Diem is het drientwintigste studioalbum van de Britse metallegende Saxon. Er zullen maar weinig mensen zijn die dat bij het debuutalbum uit 1979 hadden kunnen voorspellen. De band is door diepe dalen gegaan, maar kent even zulke hoge pieken. Met enige regelmaat komt Saxon met nieuw materiaal op de proppen. Het meest recente is het coveralbum Inspirations uit 2021. Op Carpe Diem doen Biff Byford (zang), Paul Quinn (gitaar), Nigel Glockler (drums), Nibbs Carter (bas) en Doug Scarratt (gitaar) weer een beroep op de eigen schrijfkunsten.
Hoewel de voorgaande platen met eigen werk, waarvan Thunderbolt (2018) het meest recente is, prima wegluisteren en het bij fans over het algemeen goed doen, zou ik liegen wanneer ik zeg dat ik me deze schijven eenvoudig voor de geest kan halen. Wellicht dat dat met het materiaal van Carpe Diem anders zal verlopen, want ondanks dat de meeste leden van het kwintet de pensioengerechtigde leeftijd al hebben overschreden, tonen zij zich in de tien nieuwe tracks bijzonder energiek en vitaal. De prima productie met een fijne 'live in the studio'-uitstraling van Andy Sneap helpt daar een hoop bij.
De vaart zit er op een groot deel van dit album goed in. Dat begint al met de titeltrack en vindt zijn vervolg in het uitstekende Remember The Fallen, Living On The Limit, Dambusters en Super Nova. De fijne ballad The Pilgrimage, waarin Crusader weerklinkt, doet het prima tussen het rappe en ruige werk, vooral door het ingetogen, instrumentale middenstuk dat toewerkt naar een aangename gitaarsolo. Daarnaast is Biff Byford goed bij stem ondanks dat hij de zeventig is gepasseerd.
Er wordt flink teruggegrepen op de wortels van de band met een NWOBHM-geluid in een modern jasje. Het gitaarwerk is om je vingers bij af te likken: vol messcherpe riffs en de welbekende fantastische solo's van Paul Quinn. De structuren klinken bekend in de oren en hier en daar valt wat zelfplagiaat moeilijk te ontkennen. Bovendien vervalt Saxon, net als in het verleden, nogal eens in herhaling wanneer een riff, melodie of woordkeuze goed bevalt. Storen doet dat echter nauwelijks. Het leeuwendeel van de tracks is dan ook prima heavy metal met een klassieke inborst, maar wel met een frisse en moderne uitstraling.
Het enige nummer dat maar moeilijk wil beklijven is Lady In Gray, dat te veel leunt op herhalingen van hetzelfde riedeltje en flauwe keyboardpartijen. Gezien het bizarre einde van de track had de band waarschijnlijk ook geen idee van wat deze nu eigenlijk wilde met de song. Het is het enige echt grote minpunt qua songwriting en hoewel het een wat nietszeggende track is, is ernaar luisteren niet vervelend.
Carpe Diem is niet grensverleggend of innoverend, maar laat een band horen die dondersgoed weet waar hij goed in is: geen fratsen, maar simpelweg oerdegelijke heavy metal. Wanneer Saxon om de paar jaar nog met een plaat als deze op de proppen kan komen, ben ik dik tevreden.
Tracklist:
1. Carpe Diem (Seize The Day)
2. Age Of Steam
3. The Pilgrimage
4. Dambusters
5. Remember The Fallen
6. Super Nova
7. Lady In Gray
8. All For One
9. Living On The Limit
10. Black Is The Night
