Het is tegenwoordig moeilijker dan ooit voor bands om in de belangstelling te blijven. Nieuwe muziek is met een enkele muisknop beschikbaar en het is voor breed georinteerde metalliefhebbers een hele klus om het kaf van het koren te scheiden. Veel nieuwere groepen brengen dan ook zeer regelmatig nieuw materiaal uit, soms zelfs meerdere releases per jaar. De Zweedse viking/blackmetalformatie Thyrfing is echter nog van de oude stempel. Deze heren keren alleen aan het front terug als ze wat te melden hebben. De groep rondom gitarist Patrik Lindgren en bassist Joakim "Jocke" Kristensson neemt vaker lang de tijd tussen albums, maar na de release van De deslsa (2013) is het vijftal helemaal in winterslaap gegaan. Liefst zeven jaar hebben de mannen gesleuteld aan Vanagandr, dat eind augustus het levenslicht ziet.
Daar waar de eerste albums van Thyrfing (het titelloze debuut uit 1998, Valdr Galga (1999) en Urkraft (2000)) nog behoorlijk frivool uit de hoek komen, wordt de sound vanaf Vansinnesvisor (2002) een stuk grimmiger. De stijlverandering is niet fundamenteel en de band is nog steeds herkenbaar maar de blackmetalinvloeden zijn nadrukkelijker aanwezig. Bovendien beroept Thyrfing zich meer en meer op stoere en slepende midtemporitmes en zijn de folkinvloeden wat meer naar de achtergrond verdwenen. Het nieuwe album bouwt naadloos voort op de geperfectioneerde nieuwe stijl, die dus al niet meer zo nieuw is. Ook op Vanagandr horen we een begeesterde blend van grimmige black metal, herosche, statige viking metal en een vleugje folk.
In vergelijking met voorganger De deslsa valt op dat deze nieuweling veel betere composities bevat. Hoewel de nummers op het eerste gehoor nogal inwisselbaar klinken, slaagt Thyrfing erin zijn composities boeiend te houden. De acht tracks bevatten stuk voor stuk noeste mid-tempo ritmes en grimmige, sfeervolle riffs, precies voldoende opgefraaid met statig toetsenwerk of een occasionele gitaarsolo. Van de eerste helft vallen vooral de ijzersterke opener Dp Dem I Eld en het stoere Rtter op. Het zijn tracks die bijna uit hun voegen barsten qua strijdlustige, noest voortploegende riffs en pompeuze, ondersteunende keyboards. Veel credits mogen uitgaan naar het gitaarduo Patrik Lindgren en Fredrik Hernborg, die de machtige, epische riffs moeiteloos uit hun mouw lijken te schudden.
Van de tweede helft verdienen Trldomsord en het afsluitende Jordafrd een aparte vermelding. Eerstgenoemde is de meest diverse compositie. Thyrfing combineert hierin krachtige blackmetalpassages en epische intermezzos met weelderige orkestratie, cleane zang en pompende, tribale drumritmes. Met Jordafrd onderscheidt de band zich pas echt. Het is een prachtig epos - melancholisch en bijna dromerig - gedragen door het statige drumwerk van Dennis Ekdahl, de trage riffs en de langgerekte, imponerende screams van Rydn (ex-Naglfar). De schitterende, bijna Enslaved-achtige psychedelische solo is de kers op de taart.
Met Vanagandr levert Thyrfing misschien wel zijn beste prestatie uit zijn lange carrire. De plaat is in ieder geval van begin tot eind in balans. Alle onderdelen kloppen en hoe vaker ik het album draai, hoe meer de onberispelijke kwaliteit van alle individuele songs in het oog springt. Over alle details is nagedacht, de productie is zo goed als perfect en de muziek weet de perfecte balans te vinden tussen rauwe, donkere black metal en meeslepende, stoere viking metal. Laten we hopen dat de Zweden in 2022 in de gelegenheid worden gesteld om deze plaat live te vertolken. Vanagandr is namelijk gemkt voor woeste, headbangende massas met gebalde vuisten.
Tracklist:
1. Dp Dem I Eld
2. Undergngens Lnkar
3. Rtter
4. Fredls
5. Jrnhand
6. Hg Och Minne
7. Trldomsord
8. Jordafrd
